151 dagen op de trein
​
Ons plan? We gaan op huwelijksreis, maar niet zomaar een huwelijksreis, we willen van Gent naar Bangkok gaan over land met zo veel mogelijk de trein als vervoersmiddel, én met ons dochtertje Lilou dat bij vertrek 18 maanden is. Ons huwelijkscadeau bestond telkens uit een traject, zo konden de gasten trajecten sponsoren, de trein van Gent naar Brussel, Keulen,…wat ons telkens een stukje dichterbij onze droom bracht. Het wordt een trage reis, slow travel, want tijd nemen voor elkaar en trager leven is het mooiste cadeau in deze jachtige maatschappij.​
​​
Van de westelijke rand van het Euraziatische continent naar de oostelijke, volledig over land.
Wat als je blijft lopen in oostelijke richting? Welke landschappen krijg je te zien? Welke mensen kom je tegen? Welke talen en culturen betoveren je zintuigen? Hoe verandert langzaam alles wat je vertrouwd is in een nieuwe, onontdekte wereld?
​
Deel 1: België-Duitsland-Denemarken
​
10 september 2017: Duitsland, Hamburg 624 km
Na maanden voorbereiden, twee keer te trouwen, een huis te kopen/verbouwen/verhuren zijn we eindelijk van plan tot uitvoering gekomen. Ons uitwuif-team stond paraat op perron 2 om 9u29 op zondagochtend in Gent Sint-Pieters.
We komen via Brussel, een tussenstop in Keulen, met een overstap in Dusseldorf en nog een overstap in Hannover zonder kleerscheuren maar met een overdosis overstappen aan in onze eerste halte: Hamburg
We hebben een kamer gereserveerd in hotel Meininger, wat een goede keuze blijkt te zijn want het is erg goed gelegen, niet ver van het treinstation en we hebben een ruime kamer en ook het ontbijt was tip top! We betaalden toen nog geen 50 Euro voor ons drietjes.
Wat hebben we geleerd vandaag? Als je niet constant van plaats wil wisselen in een Duitse trein, is een plaatsje reserveren reuzenfijn. Doen we dus ook de volgende keer!
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​​​​​​​​​​​​​​​​​​​
11 september 2017: Denemarken, Kopenhagen +337 km.
Met de trein op de Ferry, de Fehmarnbelt oversteek.
​
Na een deugddoende nacht en een lekker ontbijt hebben we net genoeg tijd om een wandeling te maken alvorens ons naar het Bahnhof te begeven om alsnog een reservatie toe te voegen aan ons treinticket, een les van gisteren.
Dit initiatief bracht echter een en ander aan het licht, dat later op de dag eerder duister zou gaan blijken. Onze rechtstreekse trein was namelijk geannuleerd. Dus eerst naar het Haupt Bahnhof sporen, vandaar verder treinen naar Fredericia (Denemarken) waar we dienen over te stappen richting Kopenhagen.
Vol goede moed vertrekken we richting Fredericia, ware het niet dat onze trein na 20 minuten rijden en aansluitend een uur stilstand, wegens signalisatieproblemen, terug richting Hamburg bolt, bussen zouden ingelegd worden.
Lilou kennende is dit geen pretje! En net nu ze eindelijk in slaap is gevallen.
Gelukkig komt men met een alternatief: twee perrons verder vertrekt er over 10 minuten een rechtstreekse trein naar Kopenhagen! Lilou bijft slapen gedurende de hele operatie.
We springen op de nieuwe trein, maar daar is onze reservatie...euh... niet meer van toepassing.
Snel nemen we bezit van onze plaatsen die we met hand en tand zullen verdedigen. Hier krijgen ze ons niet meer weg!
In onze wagon zit ook Louiza, die mee komt kijken naar de filmpjes waar Lilou naar kijkt. Ze worden snel bevriend en dansen en springen en lopen doorheen de wagon.
Wanneer de avond valt krijgen we te horen dat we mét de trein de ferry nemen! Van het Duitse Puttgarden naar het Deense Rødbyhavn, de zogenaamde Fehmarnbelt oversteek.
En inderdaad, de trein rijdt het ruim van de ferry binnen. Iedereen moet uitstappen en zich naar het bovendek begeven.
De trein wordt afgesloten.
​​
Boven is alles ingericht als een tax free shop, je kan er chocolade, tabak, alcohol en juwelen kopen.
We hebben net genoeg tijd om iets te eten in een van de restaurants.
Daarna reizen we verder in het duister Denemarken binnen.
Rond 22u30 komen we na een lange reis in kobenhavn aan.
12 september 2017: aankomst in Kopenhagen
​
Na een redelijke nacht geslapen, worden we wakker in regenachtig Kopenhagen. We verblijven in een hostal met een eigen kamer. Het is al een stuk in de namiddag als we buiten komen na onze siesta. We beslissen te wandelen langs het kanaal en een boottocht te maken. De zon breekt door. We kopen een ijsje voor Lilou. We wandelen voorbij Tivoli, Rathaus, de winkelstraat, Nyhaven waar we aperitieven en vanwaar we de laatste (verwarmde!) boottour nemen, super leuk!
We voelen ons al een beetje in Azië want er is hier een 7-eleven. We kopen er een drankje en wat snacks.
Op de kamer krijgt Lilou nog en extra flesje, kijkt trotro en dan dodo in ons bed.
Wanneer ze slaapt verleggen we haar in haar tentje.
We zoeken naar onze volgende bestemming maar alles is zo duur!.
Het wordt Göteborg.
Deel 2: Denemarken-Finland
13 september 2017: Kopenhagen naar Göteborg (Zweden) +317km
​
Lilou heeft goed geslapen in haar tentje, in de ochtend is ze nog een uurtje bij ons gekropen.
Straks hebben we onze trein naar onze volgende bestemming, we vertrekken om 12u27 richting Zweden, momenteel regent het hard.
Lilou heeft wat last van tandjes/verkoudheid maar is wel braaf! Ze doet dat SUPER! Ze begint aan de treinen en de rugzakken te wennen. Ze is al veel veranderd. Trotro is een vaste waarde geworden en haar brein werkt op volle toeren.
We zijn ondertussen nog allerlei dingen aan het afronden aan het thuisfront (centrale verwarming voor de huissitters van thuis) en trachten elke dag ons leven dat we achterlieten los te laten en ons volledig op het nu te focussen.
​
De aankomst in Göteborg is een cultuurschok: 2 euro voor een plasje in het toilet van het station. “u kan ook met visa betalen” repliceert de man achter de toiletreceptie breed lachend op de verbaasde blik in mijn ogen. In Gent pis je voor die prijs een hele avond op feestjes.
We slapen in een zalige old school jaren 70’s kamer in hotel Avenyn. Love it!
Wil je hier ook logeren? Klik hier.
De man aan de receptie geeft ons een adresje om te gaan eten.
We eten er de malste ribbetjes ooit, zonder te weten dat het nog erg lang zal duren voordat we nog eens de kans krijgen in een stukje lekker vlees :-) Nadat onze buikjes gevuld zijn lopen we terug naar ons hotelletje en willen nog wat schrijven aan de blog en onder de wol kruipen maar Lilou heeft andere plannen want ze wil niet slapen.
​
14 september 2017: Göteborg
​
Het ontbijt is in de kelder. Het is eindelijk zonnig. We wandelen langs een fontein, langs water, parken en dolen wat rond en belanden in overdekte hallen. Daar bestellen we de befaamde kutbullar. Lilou eet gretig mee. Na het eten gaan we naar de speeltuin. Een kopje koffie , naar de Lidl en naar onze kamer.Ik ga naar de staatswinkel wat wijn inkopen en doe nog wat telefoons en geregel voor de verwarmingsketel die blijkbaar niet aangesloten kan worden.
Lilou wil niet slapen en Philippe vertelt haar een verhaal over een meisje Lila en haar paard Mortimer maar toch wil de slaap niet komen. Philippe wandelt met haar in de gang, al wiegend komt het zand langzaam maar zeker in haar ogen. Tijd voor de update voor de blog.
Morgen naar Stockholm.
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
15 september: Göteborg-Stockholm + 468,83km.
​
We nemen de trein en rijden door prachtige landschappen en komen uiteindelijk aan in Stockholm.
We wandelen van het station naar onze slaapplaats: een voormalige gevangenis uit de 19de eeuw
op Langholm een van de vele eilandjes van Stockholm. Echt een aanrader om er te verblijven, gelegen in het groen, dichtbij een strandje en ideaal als uitvalsbasis. Wil je ook eens in een oude gevangenis slapen? Klik hier om te boeken.
16 en 17 september: Stockholm
​
Naast het hotel is er een moestuin en een biologisch eethuisje waar we heerlijk lunchen. Nadien huren we fietsen en fietsen we naar het centrum, we kuieren wat rond en eten uiteindelijk iets op een pleintje. De volgende dag brengen we ook door met veel fietsen, wandelen en lekker eten. Hier verveel je je niet!
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​​​​18 september: Stockholm-Helsinki
​
Check out time! We installeren ons in de pub naast de metro ingang Hornstull todat we ons richting ferry begeven.
Wel, ferry, het is eigenlijk een soort cruiseschip. Op onze zoektocht om van Stockholm naar Helsinki te geraken kwamen we uit dat het eenvoudigste en goedkoopste was om een retourtje Stockholm-Helsinki-Stockholm te boeken. Wij gaan echter van boord in Helsinki en zetten onze koers verder richting Oosten. We missen bijna onze boot (doordat er een storing was aan de metro) en komen al lopend met kind en rugzak aan op het dek. Nadat we naar onze kajuit zijn gegaan nemen we een aperitiefje en Lilou geniet van een ijsje. Ongemerkt zet ons gevaarte koers richting Helsinki, het is een prachtig zicht. Ook hebben we de eerste keer sinds we vertrokken zijn uit Gent het gevoel het thuisfront een beetje los te kunnen laten.
's Avonds is er animatie en zijn er acrobaten die in de hoofdhal waaghalzerijen uithalen.
Onze kajuit is warm en een beetje benauwend zonder ramen. Slapen doen we niet zo goed, maar dat nemen we er bij voor de prijs die we er maar voor betalen.
19 september 2017: Finland, Helsinki +478,57 km
We doorkruisen de eerste tijdzone
​
Het regent de pleuris als we toekomen in Helsinki. We hebben de eerste tijdzone doorkruist, Bxl +1.
Kletsnat stappen we in een taxi, het is een Noord-afrikaanse taxichauffeur en hij vertelt ons dat hij al vele jaren in Finland woont en hoehet in het begin erg aanpassen was aan het klimaat.
​
De zon zien we niet die dag. In het hostal met veel cafespelen, doen we een slaapje. We slapen in hostel Cheap sleep, eenvoudig maar correct en goed gelegen hostel, kan je hier boeken.
Onder ons is er een Lidl, waar we proviand inslaan. We weten niet of we in Rusland kunnen vinden wat we nodig hebben voor Lilou dus slaan we een extra dosissen melkpoeder in.
​
Daarna, doen we een kleine wandeling terwijl de schemering zich tot de avond bekeert.
Het is donker, koud en nat en de mensen lopen in hun dikke jassen, het gezicht er dicht tegenaan getrokken met mutsen en kappen. Het schijnsel van de winkelverlichting creert een eindejaarssfeer, maar eentje zonder slingers en muziek, minder publiciteit in het straatbeeld. We voelen de adem van Rusland zachtjes in onze richting komen.
We beseffen dat we Finland geen eerlijke kans geven door onze one night stand in Helsinki.
Morgen laten we namelijk Europa al achter ons en begeven we ons op onontgonnen terrein: Rusland!
​
​​​​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
Deel 3: Rusland
​20 september 2017: Rusland: Sint-Petersburg +409,31km
Het is erg vroeg als we ons met pak en zak naar de bushalte haastten. We willen onze trein naar Sint-Petersburg niet missen. We schrikken een beetje van de hoge prijs die we voor de busrit betalen. We weten niet precies hoe we naar het station geraken maar gelukkig toont een behulpzame vrouw ons de weg.
Terwijl de ochtend zich ontrolt en de zon beetje bij beetje de uitgestrekte, schijnbaar onbewoonde landschappen die zich voor ons raam tentoonspreiden belicht, voelen we ons opgewonden. We overschrijden een nieuwe grens. Kloeke mannen in zwarte pakken met een oortje in hun oor lopen per twee elke wagon in. Streng kijken ze iedere reiziger aan.
​
Na hen komen er twee vrouwen in uniform en vragen ieder de nodige documenten om Rusland binnen te mogen. De trein stop niet aan de grens. Alles wordt al rijdend in orde gebracht.
Het is toch iets, aankomen in Sint-Petersburg met de trein vanuit Gent.
De zon die de historische gebouwen met haar stralen opblinkt, toont de stad in haar grandeur.
Ons hostal, Soul kitchen ligt pal in het centrum. We worden door knappe Russische jongedames met open armen en een brede glimlach ontvangen. In uitstekend Engels geven ze ons alle mogelijke informatie. We geven onze paspoorten af zodanig dat ze ons kunnen 'registreren'. Dit moet bij elke verplaatsing gebeuren. Soulkitchen is echt een pareltje om te verblijven, ik zou het zelf de leukste hostel noemen die we ooit hebben bezocht.
We krijgen enkele leuke tips om met kinderen te gaan eten. Teplo is echt een super adres hiervoor! Een ruime binnenkoer met tafeltjes en een heuse speeltuin, én lekker eten!
​
We gaan dan terug naar buiten en verkennen de buurt een beetje. In de avond doen we mee aan de kookworkshop van ons hostel: Spaghetti!
We eten samen en delen onze wijn met de andere gasten.
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​​​
​​​
21 september 2017:Sint-Petersburg
​
Vol goede moed beginnen we aan onze eerste volle dag Sint-Petersburg.
We beklimmen de Izaäkkathedraal en worden beloond met een panorama van de stad.
Bij het buitenkomen zien we de hop on hop off bushalte.
Dat lijkt ons de beste mannier om de grootstad te bezoeken met een kind.
Maar dit blijkt niet zo te zijn. Tegen dat we goed en wel de bus opstappen, is Lilou alweer moe. Alles gaat namelijk zo langzaam met een klein kind: wassen, aankleden, eten geven, pamper verversen, dagrugzak maken.
De helft van de dag is al voorbij nog voor je eraan kan beginnen.
Lilou weigert stil te zitten, spartelt tegen huilt en schreewt .
Het lukt niet ook maar een woord van de uitleg door de koptelefoon te verstaan.
De moeheid treft ook ons, en ons humeur is onder nul. Gaat dit de hele reis zo zijn? Hebben we het onderschat? Kunnen we wel zo'n reis maken met een klein kind? Het contrast met onze vorige reizen valt voor de eerste keer erg op. Kwaad stappen we de bus af, we gaan naar Teplo om te gaan lunchen.
Daarna gaan we te voet naar het winterpaleis. De rijen wachtenden nodigen niet uit om erbij aan te sluiten. Dit kunnen we Lilou (en onszelf) niet aandoen. Kunnen we dan op een hele dag zelfs niet één iets uit de gids bezoeken? We hebben we nu eigenlijk van Sint-Petersburg gezien?! Een speeltuin, een bistro, en toeristen die wel in diepte alles in zich kunnen oplsaan.
De frustratie komt terug bovendrijven, we wisselen enkele harde woorden en zetten ons vervolgens in stilte en met gefronste wenkbrauwen op een bankje in de zon in het park. Een vrouw voert de duiven aan de fontein. Lilou eet haar ijsje.
​
Het besef begint te dagen dat we op een andere manie moeten reizen. Niet alleen praktisch. Maar ook zeker onze verwachtingen moeten we aanpassen. Als we blijven vasthouden aan het ritme en de verwachtingen van een solo- of duo-reiziger, dan gaan we van deze reis niet genieten, en heeft het geen zin verder te gaan. Deze omschakeling is cruciaal geweest in de ontwikkeling van onze reis.
Met dit nieuw inzicht , vers en nog niet ten volle doorgedrongen
slenteren we richting Winterpaleis. We stappen verder naar het plein voor het Paleis, aangetrokken door een muzikant die weemoedig zijn klanken op het plein laat weergalmen. De avondzon maakt het plaatje af en het geheel verzacht de emoties van de dag.
​
In de avond hebben Lien en ik een tête-à-tête. Er is namelijk schuinonder onze kamer een Indisch restaurant. We hebben er bereik met onze babyfoon, ik had het getest! Met een oog op de babyfoon waren we voor het eerst op onze huwelijksreis toch even alleen met ons twee. Morgen vertrekken we naar Moskou, waar we 4 nachten op de trein zullen rijden verder richting Oosten...
​
22 september: Sint-Petersburg-Moscou +716,35km
​
Na een treinrit van nog geen 4 uren met de Sapsan hogesnelheidstrein komen we aan in het echte Rusland: Moscou
Aan het station nemen we een taxi naar ons hostal. Alles in het hostal staat in het teken van katten. Marsik is de huiskat. Marsik est un petit chat, Marsik il aime le chocolat,... Lilou zingt gretig mee.
We logeren vlakbij Arbat, een autovrije winkelstraat in Moscou. Op een zonnig terras eten we een kleinigheid. Omdat het kouder en kouder wordt gaan we op zoek naar een winterjas voor Lilou en Lien waar we nog tot in het diepe China plezier aan gaan hebben.
​
We kopen dingen in voor onze treinreis naar Siberie. In de avond haal ik McDonalds af in Arbat.
Je voelt wel dat je een buitenlander bent als je geen Russisch spreekt. Het wij tegen jullie gevoel is de eerste keer hier voelbaar. Een promotie wordt aan alle wachtenden aangeboden, alleen mij benadert de medewerkster niet. Staat op mij gezicht te lezen dat ik een anderstalige ben? Is het doordat ik mijn bestelling in het engels op de touchscreens heb geplaatst? Ik kan er me toch niet van ontdoen dat we niet onopgemerkt doorheen Rusland reizen.
​
24 september 2017: Transmongolie Express
​
Na enkele dagen in Moscou te zijn geweest verlaten we laat in de avond de stad om naar het treinstation te gaan. Lilou ligt te slapen in de draagzak wanneer we iets voor middernacht onze provinitsa (wagonverantwoordelijke) ontmoeten die ons de weg wijst naar onze couchette waar we vier nachten zullen slapen. We hebben ons goed voorzien, zo hebben we genoeg spelletjes en eten mee voor de komende dagen. We richten onze tijdelijke woonst in en drinken een glaasje wijn terwijl Lilou vredig ligt te slapen en we zachtjes het station verlaten.
28 september: aankomst in Irkutsk
Wanneer we 's morgens het station van Irkoetsk inrijden is het heel lichtjes aan het sneeuwen. Gelukkig hebben we in Moscou warme jassen gekocht! Niet te geloven dat we al vier nachten in de trein hebben doorgebracht. We hebben ons geen minuut verveeld en ook Lilou vond het super. Zo leerden we al snel 2 studentes uit Griekenland kennen die maar al te graag Lilou in hun couchette op bezoek kregen. Van hieruit gaan we verder naar Listvaynka, een dorpje aan het Bailkal meer waar we enkele dagen zullen verblijven.
1 oktober: vertrek Irkutsk
​
Vandaag is het al 2 jaar geleden dat Philippe zijn mama ons verliet, we hebben het gevoel dat ze met ons meereist.
We zijn ondertussen enkele dagen aan het Bailkan meer verbleven, het 3,15 miljoen hectare grote Baikal meer is het oudste (25 miljoen jaar oud) en diepste (1.700 meter) meer ter wereld.
We verbleven in een gezellig guesthouse waar er ook een soort sauna was waar we ons konden opwarmen want het was wel al koud. We maakten er mooie wandelingen met de vrouw van ons guesthouse, bezochten de lokale markt en maakten een boottochtje met de Circum Baikal Express op het meer wat nog net mogelijk was aangezien het meer volledig is dichtgevroren tijdens de wintermaanden.
We hebben er ondertussen al een heel eindje op zitten:
Kopenhagen - Gotenburg - Stockholm - Helsinki - Sint-Petersburg- Moskou - Listvaynka - Irkutsk.
We hebben ondertussen 6 tijdzones doorkruist sinds Gent.
Morgen 2 oktober vertrekken we met de trein richting Mongolië!
​
2 oktober: we verlaten Rusland
Terwijl we van uit de verte nog het station zien van Irkutsk ligt er in de verte alleen maar prachtige natuur; de rit naar Ulaanbaatar, Mongolië is schitterend. Hoe meer we de Mongoolse grens naderen hoe droger, woester en weidser het wordt! Tegen de avond stopt de trein en komen er mannen de trein op, we zijn aan de grens en onze papieren worden gecontroleerd. Hoelwel hun eerste indruk nogal nors is verzacht hun blik bij het zien van Lilou en al snel zijn onze paspoorten gestempeld.
Na een nachtje slapen in de trein met onder ons Mongoolse grondgebied worden we
's morgens wakker in de hoofdstad.
We verblijven maar enkelen dagen in Mongolië en zien onze vrienden Irini en Popi uit Griekenland terug die we op de trein hebben leren kennen, het is een blij weerzien! Verder bezoeken we
een tempel bezoek -vraag mij de naam niet want echt geen idee-en
's avonds gaan we naar een traditioneel optreden van het Tumen Ekh Ensemble wat met de hypnothiserende keelgezangen echt de moeite was. Nadien trekken we voor drie dagen het binnenland in waar ik ga paardrijden, we enkele tempels bezoeken, we slapen in een yurt waar we 's nacht de wekker moeten zetten om de stoof op gang te laten want anders wordt het zo koud! Na drie dagen keren we terug naar onze inmiddels vertrouwde vervoersmiddel. We nemen voor de laatste keer de Transmongolische Express richting Beijing.
​
9 oktober: Hello China, the Great Chinese Firewall
​
Met alle moeite van de wereld is het toch gelukt een bericht de wereld in te sturen!!! We zijn goed en wel in China toegekomen, maar hier geldt een ander digitaal universum: geen gmail, facebook, youtube, twitter, whatsapp,... kortom, alle sociale media die we gebruiken thuis zijn hier geblokkeerd. Tevergeefs proberen we al enkele dagen te communiceren met het digitale thuisfront. Met een beetje geluk en een moment van betere wifi wordt dit een eerste succes!
​
Aankomst in en vertrek uit Beijing was absoluut geen lachertje. Zoveel mensen hebben we nog nooit in een station gezien. Weinig westerlingen komen blijkbaar met de trein in Beijing aan, ik heb er die ochtend alleszins geen gezien.
​
Met pak en zak doorheen die mensenzee laveren, aanschuiven in de rij om de statie te verlaten en daarna in de stortregen tussen duizenden paraplu's buiten te staan zonder er zelf een te hebben was nog niet genoeg.
Rijen voor metrotickets, lange rijen voor een taxi, en aanvankelijk geen bankautomaten die onze kaarten lustten en geen Engelssprekende zielen.
Op adrenaline en met de 'babytruck' hebben we in bankovervalstijl een taxi opgeëist! Met Lilou op mijn buik in de draagzak en een rugzak op mijn rug duiken we in een taxi, wat ik mij later ga beklagen want ik hou er een paar gekneusde ribben aan over. We zouden slechte Chinezen zijn, zo de regels naast ons neerleggen.
​
Is het Lilou, of hun natuur, hoe dan ook, de Chinezen zij echt (kind)vriendelijk. Lilou kan hier met haar blonde haren en manga-ogen niet onopgemerkt op straat lopen. Ze is een echte Chinezenmagneet! Iedereen wil met haar op de foto, als een filmster wordt ze op straat herkend en verafgood. Cadeautjes, snoepjes, koekjes, ballonnen vallen haar te beurt, en voor ons, fiere ouders van de rijzende ster, zijn er glimlachende politieagenten, zwaaiende militairen en partijleden, en controles met pretoogjes. Lilou is goud!
​
De stad Beijing bevalt ons, we gaan er een volledige dag fietsen en bezoeken de verboden stad en het Tiananmen plein, ook hebben we een uitstap naar de Chinese muur gemaakt. Na enkele dagen verlaten we de stad en gaan we richting Pingyao waar we enkele dagen verblijven in bij een familie in het Pingyao Harmony hotel. Pingyao in China is een prachtige oude stad op zo’n 600 kilometer bij Beijing vandaan en is door Unesco uitgeroepen tot Cultureel Wereld Erfgoed. Pingyao was in de 19e eeuw het financiële handelscentrum van China, Het is een populaire tussenstop tussen Beijing en Xi’an. Van hieruit deden we een uitsap naar de prachtige omgeving bij Mount Mianshan. Dit gebied staat bekend om zijn fantastische uitzichten en culturele relieken, je vindt hier een mix van Taoïsme, boeddhisme en het confucianisme.
​
Na Pingyao reizen we verder, per trein uiteraard naar Xi'an waar we het terracotta-leger bezoeken, een grote archeologische vondst die bestaat uit 9099 terracottafiguren, op zo’n uur rijden van Xi’an. Ze zijn als giften meegegeven aan de allereerste keizer van China: Qin Shi Huangdi die regeerde over China van 221 tot 214 voor Christus.
​
Na Xi'an reizen we verder naar Changsha, een noodzakelijke tussenstop om zo verder te gaan naar het Zuiden van China. We hebben het gevoel dat er hier erg weinig blanke toeristen komen want overal waar we gaan worden we aangestaard en ook niemand begrijpt Engels, het is echt handen en voetenwerk om iets uitgelegd te krijgen. Na een nachtje in het Mellow Orange hotel begeven we ons opnieuw richting treinstation.
​​
We nemen we de trein richting Zuiden en de aandacht op de trein neemt net iets te grote proporties aan, de hele wagon sprong op om Lilou te zien en we worden getrakteerd op lokale specialiteiten en poseren meermaals op de foto. Met twee lange reisdagen achter de rug zijn we een stuk zuidelijker, met warmere temperaturen en ook zonneschijn hier in Zhangjiajie.
Morgen gaan we het nationaal park bezoeken, waar de film Avatar voor een stuk gedraaid werd. We zijn heel blij ook terug wat dichterbij de natuur te zitten na de miljoenensteden en smogdagen die we de voorbije dagen op onze route kregen.
​​
​
We zijn onder de indruk van wat voor vernuft en lef ze hebben om de duizelingwekkende kabelbaan naar de top van de Tian Men mountain te bouwen. En gelijk hebben ze, zo een magische omgeving, te midden de wolken bereikbaar maken voor ons stervelingen. Buitenaards mooi die berg! Ze hebben niet alleen deze heilige berg getemd, maar met de grootste outdoor lift doen ze de steilste kliffen krimpen, en met glazen bruggen overkappen ze diepe canyons, we waren er getuige van.
Na drie dagen natuurschoon (met elke dag een aantal uren bus heen en terug) was het ook aangenaam eens een dag... op de langeafstandbus naar Fenghuan te zitten, echt waar.
​
Alweer een magische plaats. Wanneer de stad zich 's avonds verlicht, waan je je in een sprookje. Al leek het aanvankelijk op een nachtmerrie uit te draaien: Lilou haar Doudou's (knuffels waarmee ze sinds haar prille bestaan mee in slaap valt) bleken op de bus vergeten te zijn!
Gelukkig is er de Chinese behulpzaamheid, en de volgende dag hadden we ze terug!
Na Fengchuan trekken we dieper het platteland in naar Longshen. Naar Ping'an meer bepaald , een dorpje midden tussen de Longji rijstterrassengroepen waar een aantal minderheidsgroepen leven.
​
Ondertussen zijn we al een heel eind zuidelijker, en dat merken we stilaan ook aan de temperaturen, vegetatie en mentaliteit: het wordt warmer, de smog is weggetrokken, bananenbomen duiken hier en daar op. Na Ping'an gaan we naar Yangshuo waar de natuurpracht ons blijft verbazen met haar talloze karstbergen langs de Li en de Yulong rivier, i zie er ook Wendy terug, een lokale gids met haar kleinzoon, die ik bijna 10 jaar geleden ontmoette en waar we uiteindelijk een dag met gaan fietsen! Hoe groot is de kans? We gaan van hieruit naar het prachtige Xingping, Xingping is een klein dorpje en ligt tussen Yangshuo en Guilin aan de Li Rivier en wordt vanwege zijn authentieke karakter vaak vergeleken met het Yangshuo van jaren terug. Xingping geeft een onvergetelijke laatste indruk van China. Het Landschap staat zelfs op de biljetten van twintig Yuan.We slapen er in een top adresje, sfeervol en goed gelegen, en kan je hier boeken.
Van Xingping reizen we verder naar Nanning waar we de nachttrein zullen nemen naar Vietnam. Die laatste tocht had nogal veel voeten in de aarde. Zo wisten we lang niet of we wel op die trein zouden stappen omdat delen van de spoorlijn beschadigd waren en het Noorden van Vietnam niet bereikbaar was door Tyfoon Damrey. Dit werd uitgeklaard na enkele telefoontjes naar het hotel in Hanoi.
Na een dag in het ongewisse te zijn geweest zitten we eindelijk in onze chouchette en rijden we langzaam maar zeker weg van onze laatste bestemming in China richting Vietnam, maar ook dit wordt geen lachertje.
Na enkele uren naderen we de grens met Vietnam, enkele mannen komen in onze couchette iets zeggen in het Chinees wat we niet verstaan, maar gelukkig zit er een koppel uit Nederland dat Chinees kan en het vertaalt. We moeten allemaal uitstappen onze persoonlijke spullen meenemen, de rest van de bagage mag blijven staan. Lilou slaapt diep want het is al bijna middernacht, we stappen uit en worden naar een klein gebouwtje aan de kant van het spoor geleid. We zitten nog aan de Chinese kant en moeten een stempel krijgen om het land te mogen verlaten. We staan als laatste in de rij want de volledige trein is uitgestapt. Eindelijk zijn we aan de beurt en wordt er gevraagd om Lilou haar gezicht te tonen, die op mijn buik in de slaapzak ligt te slapen. De man zegt iets op een kordate manier en is duidelijk niet akkoord, gelukkig staat het Nederlands koppel niet ver van ons en vertaalt wat er gaande is, ze willen Lilou haar geboortecertificaat, dit werd ons nooit gezegd aangezien we haar internationaal paspoort hebben. Na wat onderhandelen mogen we eindelijk door en is Philippe aan de beurt; Philippe heeft geen nieuw paspoort aangevraagd voor deze reis en heeft stempels van Afrika tot Indonesië in zijn reispas, dit zint de douane ambtenaar duidelijk niet. Pagina na pagina wordt onder de loep genomen en langzaam maar zeker zijn wij de enigen die nog in het gebouwtje midden in de nacht met Lilou al slapend op mijn buik aanwezig zijn. In de verte zien we de trein en er komen 2 militairen die mij met Lilou kordaat en dwingend verzoeken om richting de trein die nog op ons staat te wachten te stappen. Ik weiger natuurlijk want Philippe staat nog altijd bij de douane ambtenaar vast maar ik heb geen optie en moet doorstappen wanneer ik voel dat ze mij nogmaals dwingen naar de trein te stappen. Ik stap in de donker enkel de verlichting van de maan richting de trein, zonder Philippe, gelukkig hoor ik enkel momenten later voetstappen, het is Philippe hij mocht door! Al trillend zit ik in de trein, na een tiental minuten moeten we terug uitstappen, nu zijn we aan de Vietnamese grens. Hier gaat alles super vlot, we worden voorgenomen zodra ze zien dat Lilou mee is en al snel staan we deze keer als eerste aan de Vietnamese grens, er loopt een ventertje die sigaretjes en bier verkoopt. We kopen 2 blikjes en drinken die op in de trein om even te bekomen. Welkom Vietnam!
​
​
Goooodmooorning Vieeeetnaaaaaam!!
Pretpark China, met z'n wachtrijen, tourbussen en bevlagde, tierende reisleiders, hallucinante bouwwoede en waanzinnige natuurpracht laten we na een maand achter ons. Xingping geeft een onvergetelijke laatste indruk van China. Het Landschap staat zelfs op de biljetten van twintig Yuan.
Hanoi, op zich een drukke, chaotische metropool, voelt voelt aan als een verademing. Net dat chaotische hebben we sinds China niet meer gezien, en dit maakt Vietnam des te meer menselijk.
Lilou was ook erg fan van het water puppet theater!
Door Tyfoon Damrey die in Centraal- en Zuid-Vietnam lelijk huis heeft gehouden, beslissen we wat langer in het Noorden te blijven en (toch) het angstaanjagend toeristische Ha Long Bay aan te doen, zij het via het minder drukke Cat Ba Island.
Dat was buiten alle verwachtingen om een superervaring! We hebben gezwommen en gekajakt met Lilou. Er was een kookcursus, inktvisjacht, fietstocht en een trekking. Lekker eten én leuke mensen uit Nederland aan boord!
Ninh Binh is onze volgende halte. Hier op het Vietnamese platteland verblijven we op een droomlocatie, waar de verkeersdrukte van Hanoi snel een vage herinnering wordt.
Naar het schijnt zou King Kong scull Island hier o.a. gefilmd zijn.
Overal worden we met open armen ontvangen, en Lilou maakt ons van iedereen familie. Wanneer we vertrekken om de nachttrein te nemen naar Hué, staat het hele gastgezin ons uit te zwaaien.
Na een nogal slapeloze nacht komen we in het charmante stationnetje van Hué aan.
In Hué bezoeken we de citadel, en gaan we lekker eten. De eerste avond apero op straat en Vietnamese tapas bij Madame Thu. De laatste avond in koloniale stijl in Les Jardins De Carambole! Beide overheerlijk. Vandaag gaan we naar Hoi An. We zijn weer een familie rijker! Onderweg naar Hoi An doen we enkele stops in het prachtige landschap, en branden een kaarsje voor papa...
Rode aarde
Siem Reap, Cambodja, dit is waar ik deze post schrijf.
We hebben heel wat plaatsen bezocht en kilometers gevreten sinds onze laatste update. Na Hoi An, waar de hemelsluizen niet te sluiten waren, konden we ondanks onze geannuleerde trein, alsnog per spoor Nha Trang bereiken.
Nha Trang bereiken we met drie uur vertraging, rond drie uur 's nachts.
We logeerden op nog een uurtje rijden, weg van de populaire stranden. Nadat we Lilou terug te slapen hebben gelegd, drinken we een glas op de goede aankomst, en zien zo langzaam de zon opkomen.
Wat is het mooi hier! Maar de kwetsbaarheid die vaak met zulke schoonheid samengaat was hier schrijnend duidelijk. De destructieve kracht van de tyfoon had overduidelijk zijn sporen nagelaten.
​
Met opgeladen batterijen zetten we onze reis verder, vanuit een klein stationnetje naar Saigon
, die na de eenmaking van Vietnam tot Ho Chi Minh city is herdoopt. De stad waar onze vriend Stefan de helft van de tijd woont. We hebben het geluk met hem twee avonden te kunnen doorbrengen.
​​Het oorlogsmuseum bezoek ik zonder kind en vrouw. De film Apocalypse Now wordt hier wel héél reëel.
​​
We nemen afscheid van Stefan en zijn tweede thuis en met de langeafstandbus gaan we naar het grensstadje Chau Doc.
​
Cambodia is nu een steenworp van ons verwijderd. We fietsen door de lokale dorpjes, voornamelijk Cham (een minderheidsgroep in Vietnam)
De volgende dag nemen we 's ochtends vroeg de boot die ons via de Mekong rivier naar Phnom Penh zal voeren.
​
De grensovergang is op het water, en is eerlijk gezegd, een van de gemakkelijkste van heel ons reis!
​​
In Phnom Penh komen we op adem, en laten we de bezienswaardigheden links liggen gezien we de stad later terug aandoen. Ons visum voor Thailand regelen we wel. Hiervoor hebben we nieuwe pasfoto's nodig, dus naar de lokale fotograaf of beter gezegd, de lokale fotostudio!
Na twee dagen richten we onze pijlen op het zuiden en Kampot, bekend voor zijn peper. We slapen in 'les Manguiers', een domein langs de Kampot rivier, een idyllische setting uitkijkend op Bokor Nationaal Park, gecreëerd door een Fransman en zijn Cambodjaanse vrouw.
We kunnen hier allerlei dingen doen: Kajaken naar de 'groene kathedralen', Kampot bezoeken per fiets, peperplantages bezichtigen, vuurvliegjes spotten, ...
Des avonds begeven we ons naar de oude cinema in kampot city waar elke zaterdagavond de voorstelling 'Come Back Brighter' plaatsvindt. het is een ongelooflijk optreden afgewisseld met film, allemaal uitgevoerd door jongeren met een handicap, in de historisch beladen cinema. Een korte docu hierover ( 4 min.)
​​
In de Nomi!
Peper in Kampot, krab in Kep, en een bijna eilandgevoel in Sihanoukville met magische plankton tour (écht waar, precies zoals in de film 'the Beach', helaas niet op camera te vatten), alvorens terug te keren naar Phnom Penh.
Daar zouden onze paspoorten met ons Thais visum klaar moeten liggen, maar belangrijker nog, daar zien we na drie maanden onze dierbare Nomi en Grampy terug!
​​
Tijd om de eilanden van Koh Rong te verkennen hebben we niet, dus moeten we het hier maar mee doen...
​​
Kep en Kep-sur-mer met de krabmarkt en de vergane glorie van de Franse koloniale elite.
​​
​​
Krab, voor onze ogen uit de zee gehaald, wegen, en laten klaarmaken. O-ver-heerlijk!!
​​
​​
Snorkelen in open zee, en Lilou die doet natuurlijk mee!
​​
Wachten op de zonsondergang, waarna de plankton zichtbaar wordt. Spannend!
​​
​​
No comment.
Na onze zalige belevenissen aan de Cambodjaanse zuidkust is de tijd aangebroken Phnom Penh weder te zien en ons aankomend bezoek aldaar met open armen te ontvangen.
We zouden anders dan de levensgevaarlijke heenrit met de auto, de terugreis met de trein doen. Het beloofde een prachtige, weliswaar langere, rit te worden, maar het zou de moeite lonen. Alleen, we kregen nogal onduidelijke, zelfs tegenstrijdige informatie over dagen waarop de trein rijdt. Na checken en dubbelchecken bij onze hotels, zou er (anders dan sommige online bronnen) toch een trein rijden op vrijdag, net de dag waarop wij zouden willen vertrekken! De max!
We regelen een tuktuk die ons op 6 uur in de ochtend naar het halfvergane station brengt, tot op het perron! De drie aanwezige treinmedewerkers kijken verbaasd op wanneer ze twee 'witten' met een slapende peuter en met hun hele hebben en houden uit de tuk tuk stappen. Haastig wisselen ze wat woorden uit met onze chauffeur. De trein rijdt pas morgen uit!
De bus dan maar, de Giant Ibis die de veiligste zou zijn. Het kantoortje is nog niet open, dus hebben we tijd om een overprijsd ontbijt te nemen in het café ernaast.
De bussen zijn volzet. Geen zitjes meer vrij voor vandaag. Oh, hoe toevallig staat er nu een gewillige taxichauffeur naast ons. We onderhandelen over de prijs. Maar hij beseft terdege de situatie waarin we ons bevinden. 5 dollar (de dollar is in Cambodja de gangbare munt) kan eraf. Deal!
hij is zijn prijs waard. We krijgen heel wat interessants te weten of zijn land, zijn cultuur, en zijn familiaal leven.
Een koffiestop en vijf uur later hebben we onze bestemming bereikt. Tijd om wat te relaxen en uit te pakken tot Nomi en Grampy aankomen.
Lilou begrijpt er niets van: hoe zijn die nu hier geraakt?!
WE DID IT IN 2017!
Phnom Penn.
Samen met Nomi en Grampy begeven we ons in de rijke, maar ook onvoorstelbaar tragische geschiedenis van het zielroerende Cambodja. Van het luchtige koninklijke paleis en de zilveren pagode,de Russische markt, over de begeerde vrijgezel die de koning is, tot de gitzwarte en loodzware erfenis van de Killig Fields en Security prison 21 (S21).
Gelukkig geeft de huidige Cambodjaanse realiteit een rooskleuriger, zachter en hoopvoller toekomstperspectief.
Lilou vierde op 10 december haar tweede verjaardag,. Ballonnen, cake, cadeautjes en nomi en Grampy als eregasten! Fieste!!
Het Thaise visum is ook in orde!
's Ochtends verlaten we Phnom Penn, en begeven we ons richting Battambang, een dagreis van ons verwijderd. Onze chauffeur is een halve gare, met nog wat vijzen los die zijn roeping als komiek duidelijk gemist heeft.
​
Onderweg stoppen we aan een lokale markt voor een foto, wat krekels en om de benen te strekken. Na een lunch en twee koffiepauzes, bereiken we bij maanlicht onze slaapplaats voor één nacht: een prachtige frans koloniale villa. Morgen staat een rondrit per tuktuk op het programma.
Aanvankelijk dacht ik dat Battambang niet meer zou zijn dan een tussenstop op weg naar Siem Reap, maar hier hebben we een authentiek stuk Cambodja mogen ervaren.
​​
De halve dag die we hebben blijkt ruimschoots onvoldoende om al het schoons in de omgeving te bewonderen.
Hoedanook, er ligt nog veel meer moois op de weg. Siem Reap bijvoorbeeld, met zijn bekende Angkor bier, een gelijknamige tempels.
Na Siem Reap hebben we de kans een floating en een non-floating village te bezoeken, met een memorabel schoolbezoek er bovenop!
Lilou is ingeshreven!
Vervolgens scheiden onze wegen: Nomi en Grampy gaan richting Indonesië, wij nemen de bus naar een ander land, Thailand. Dankbaar nemen we afscheid van elkaar, en van dit wondermooie land. Dank je wel Cambodja, we will meet again!
Met enkele uren vertraging aan de grensovergang, komen we bij valavond in Bangkok aan.
Het doet ons toch wat. Ons vertrouwde Bangkok bereiken over land, en niet één vliegtuig te nemen.
We zijn er wat trots op, en in het bijzonder op Lilou! Wat heeft die kleine al niet gedaan in haar prille bestaan!
Maanden hebben we erover gedaan,
maar het is ons gelukt!
In China las ik op een muur de volgende woorden: "If you want to go fast, go alone. If you want to go far, go together.
We did it together in 2017!!!
Towards a new year
Bangkok laat zich bij ieder bezoek van een andere kant zien. Deze keer we slapen langs een van de vele kanalen die de stad doorklieven . Achter de hoek organiseren ze fietstochten. We schrijven ons in voor Bangkok behind the scene.
Jessi is een super gids!
Met Lilou wandelen door de straatjes van de wijk Rambuttri is ook even anders dan toen we ons hier nog niet zo lang geleden kinderloos tussen het jonge feestgeweld mengden.
Bangkok is voor alle leeftijden. En dat kan je wel letterlijk nemen: nergens op onze reis zagen we zoveel westerlingen mét hun kinderen.
Het jaareinde nadert, zo ook het weerzien met Nomi en Grampy op het eiland Ko Samui.
Wij nemen voor de verandering de trein richting Surat Thani vanwaar we de bus nemen naar de ferry.
​Het weer in Zuid-Thailand was al een tijdje slecht, zo vernamen we reeds in Bangkok . Dit werd met onze eigen ogen bevestigd.
De ferry was een speelbal voor de golven en de wind, waardoor het leek alsof de buikgriep op onze schuit was uitgebroken.
Ook ons kleine Liloutje heeft haar ontbijt niet binnen kunnen houden. Mais... ce n'est pas grave.
Aan land, moet iedereen nog wat bekomen van de wilde zee.
Des avonds keren samen met de rust ook Nomi en Grampy terug.
Ko Samui is anders dan de eilanden die we normaal opzoeken: de uitbaters van de herbergen en slaapgelegenheden zijn vaak blanke Europeanen, met (toren)hoge Europese prijzen. Langs de kust is alles gelekt en gelegen. Een boutique eiland. Ik had de indruk dat zelfs het gras in de jungle gemaaid was... .Dat hier een luchthaven is verklaart natuurlijk de aanwezigheid van een comfortminnend publiek.
Eens je de kust ruilt voor het binnenland, ontrolt de natuurlijke schoonheid van het eiland zich en wordt de échte charme duidelijk!
En ondanks het mindere weer was er toch van alles te doen en te beleven en te zien: Olifanten, rubberplantages, watervallen, avondmarkten, een gemummificeerde monnik, rotsen in vorm van mannelijke en vrouwelijke geslachtsdelen,...
Lilou is net op tijd wakker voor de olifanten!
​​Monkey business.
We zouden naar een plaats gaan waar apen een speciale techniek demonstreerden om coconsnoten uit de palmen te halen.
Lien wilde niet mee. Ze zei dat de apen daar in kooien zitten en kunstjes moeten doen. De chauffeur verzekerde van niet.
Zonder haar en slapende Lilou betreden wij wat ik niet beter kan omschrijven als een strafkamp voor apen. Allemaal aan kettingen geslagen en gekooide aapjes. Gruwelijk. De opzichter beveelt ons, met halfgesloten ogen en peuk in zijn rechtermondhoek, te komen en te kijken. De show gaat beginnen. Met leiband in de hand laat hij de aap basketballen, gitaar spelen enz.... We zijn beschaamd dit te aanschouwen. Gedegouteerd verlaten we het terrein.
​​
Night market.
Onder een dreigende hemel bereiken we het charmante Zuiden van het eiland. Een groot verschil met het mondaine Noorden.
De regen heeft de standhouders niet tegengehouden. Tussen twee buien door verkopen de marktkramers hun waren aan de onder paraplu's verscholen bezoekers. Er is een podium met optredens, en wanneer later de hemel opklaart, dansen de kinderen blootsvoets in het zand.
Op Kerstavond apero met cadeautjes en eten in een lokaal visrestaurant.
Het diner op Kerstdag was in een woord: memorabel. De aanwezigen weten waarom.
Oudejaarsavond vieren we samen met Nomi en Grampy in hun hotel. Een superbuffet met optredens tussen de gangen door.
Lien en ik krijgen als nieuwaarsgeschenk de rest van de avond cadeau. Lilou blijft bij hen slapen vannacht!
We tellen de laatste seconden van 2017 af op het ondertussen volgelopen strand. Van alle kanten werpen vuurpijlen zich richting de sterren en brengen hun explosieve lading kort na lancering tot ontploffing! Op de nabijgelegen eilanden is het niet anders, wat voor een magisch schouwspel zorgt. I can't get no sleep van Faithless is het openingsnummer van 2018. Dat belooft!
Het regenachtige weer geeft prille begin van het nieuwe jaar een extra bittere nasmaak. Maar het is het nieuws dat het niet goed gaat met papa dat abrupt een einde maakt aan de precaire feestvreugde waarin we ons even mochten wanen.
2018 voorspelt niet veel goeds: We moeten voorbereid zijn op het ergste.
Tien januari zouden we meer weten na papa's onderzoeken en evaluatie.
Mijn lieve schoonouders verlaten het eiland op twee januari richting Singapore.
We zijn terug met ons drieën.
We willen in de buurt van Ko Samui blijven aangezien daar een internationale luchthaven is. Maar Samui is peperduur.
Dus beslissen we naar het naburige eiland Ko Phangan te varen, om daar af te wachten hoe de situatie zou evolueren. De misselijkmakende situatie met papa legt knopen in onze magen terwijl we onze bagage pakken.
Zoals het er nu uitziet, zal dit onze laatste bestemming zijn van deze reis.
De boten zijn bijna allemaal volzet. Het is Full Moon Party op Phangan. Dat moet weer lukken.
Gelukkig kunnen we toch nog drie plaatjes bemachtigen voor de oversteek. Het was bevreemdend om, omringd door honderden jongeren in feeststemming, in een totaal andere state of mind te zijn.
De zee is een spiegel, rimpelloos. Het brengt een soort rust in de mentale storm die in onze hoofden raast. Met anderhalf uur vertraging gaan we aan boord. Lilou reist superflink mee!
Het is donker als we aankomen, maar desondanks voelen we onmiddellijk een andere vibe. Een kalmte komt over ons neer.
Koh Phangan is geen onbekende. Het is een oude liefde. Zowel Lien als ik hebben iets onverwoordbaar met dit eiland. Haar energie geeft ons een diepe, innerlijke rust. Twee jaar geleden, in Lien haar laatste maanden zwangerschap, hebben we hier het overlijden van mijn moeder vernomen, en hebben we hier haar aanwezigheid ongelooflijk sterk gevoeld.
We blijven positief denken, en hebben nu dagelijks contact met het thuisfront. Het weer is gebeterd, en dat helpt wel de moeilijke, onzekere situatie waarin we ons bevinden te beleven. We blijven ons verblijf Ko Phangan verlengen....Gestrand op een eiland, maar wel het beste eiland!
We krijgen onverwacht bezoek. Michaël, Liens neefje is ook op rondreis in Zuid-Oost Azie, en hier kruisen onze wegen!
Het is ons tot hier toe niet gelukt te duiken. We hadden gehoopt op Ko Samui onder water te kunnen gaan. Nomi en Grampy zouden dan op Lilou kunnen letten. Maar gezien de ongunstige weersomstandigheden, hadden alle duikcentra hun deuren gesloten.
De weergoden op Phangan deden het duikverlangen terug opflakkeren. Bij Blue Horizon, praten we met landgenoot Stéphan die onze noden begrijpt, en direct een babysit belt. Carine. We zullen morgen kennis met haar maken.
Redelijk positieve update over papa. Pancreas beter, maar lever is wel wat minder. We durven positief te denken en bidden voor een mirakel, en alleszins voor beterschap. We focussen ons op de duik die we gaan maken en bereiden ons mentaal voor. Angst is de grootste vijand. De dag van de duik mag die er absoluut niet zijn!
Vroeg in de ochtend, na een woelige nacht vol te verjagen demonen, gaan we gezond nerveus naar Carine met onze trouwe scooter.
Het was zowel voor moeder als dochter een moeilijk afscheid. Droog is het niet gebleven. Maar Carine heeft blijkbaar veel ervaring.Zeheeft haar hele knuffelleger opgetrommeld, en als milieuactiviste, heeft ze ook tal van dieren die ze vezorgd. Lilou mag straks de konijnen water geven!
Het laatste traantje wordt weggevoerd in het zeebriesje wanneer we aan de pier zijn aangekomen. Het is prachtig weer.
De kapitein doet nog een dutje, we krijgen ontbijt en ondertussen de briefing.
​
Sail Rock, is onze Dive Spot voor vandaag.
​​ Ons duikteam @ sea: Dive Master Maël, Buddy Lien en mezelf.
Na ons onderwaterwereldavontuur ligt Lilou bij aankomst bij Carine nog lustig te slapen.
Het is goed geweest, het heeft deugd gedaan, het is ons toch gelukt!!
De volgende dagen is het vooral uitkijken naar 10 januari, voor de resultaten van Papa.
We luchten ons hart bij elkaar, uitkijkend over de zee, met een glas in de hand. Wat is het leven kort! We moeten genieten van elke dag die ons gegeven is.
Papa's toestand lijkt te verbeteren.
De onderzoeken van tien januari bevestigen dat. De kanker is niet verbeterd, maar ook niet verslechterd. Zijn algemene toestand gaat ook de goede kant op. De ontsteking is verdwenen. Hij klinkt sterk en moedig aan telefoon, en met een voelbare warmte in zijn stem geeft hij ons zijn zegen voor het verder zetten van onze reis naar India.
Misschien is God toch niet dood.
Na het, gezien de omstandigheden, positief nieuws over papa, boeken we direct onze vluchten, want die zijn al veel verduurd. We kunnen Heleen het blijde nieuws melden, want dit betekend dat we elkaar alsnog zullen treffen in India.
In allerijl moeten we ons Indisch visum aanvragen. Het is niet zo gemakkelijk meer om een visum te verkrijgen. Ik heb een hele dag nodig om aanvragen voor ons drieën klaar te krijgen. Vooral de technische kant is tijdrovend: afmetingen foto, heel beperkte bestandsgrootte ervan, bestandsformaat, enz...
Binnen de 72uur zouden we weten of we al dan niet het land binnen mogen.
Het plan is als volgt:
Van Ko Phangan naar Ko Samui airport.
Van daar vliegen we naar Singapore omdat het via Singapore voordeliger vliegen is naar Kochi (India)
En rara, wie komt er vanuit Indonesië net aan in Singapore... juist, Nomi en Grampy. We meet again deel drie!
Thank you India
We zullen Ko Phangan missen. Geëmotioneerd verlaten we het eiland, terug naar Ko Samui waar de luchthaven is. Dit is de allereerste vlucht van onze reis!
Met de boutique airline arriveren we in een andere wereld.
​​
Singapore
De bevangen, betonnen jungle met yuppies in afgemeten pakken, staat in schril contrast met waar we vandaan komen.
Het is een eerste 'vleug' van het terug-naar-huis gevoel. De stad doet me aan Brussel denken.
Singapore is een expat bubbel. Een plaats voor het grootste deel gestript van zijn culturele en geografische identiteit.
Hier heerst het kapitalisme.
Ik bekijk mijn foto's van het pure Cambodja en tranen rollen over mijn wangen. Mijn zonnebril kan mijn verdriet niet verbergen.
Onze kamer is een van de kleinste én de duurste die we gehad hebben op gans onze reis. Gelukkig is er een rooftopterras, waar we het claustrofobe gevoel die we binnen krijgen, van ons kunnen afschudden.
Nomi en Grampy hebben 12 uur in Singapore. We lunchen samen in Maxwell Food Hall. Daarna wat shopping in China Town. Apero op het dakterras van ons hostel. Het laatste avondmaal in China Town. De taxi voert Nomi & Grampy mee. Tot in...België.
​​
Lilou staat op met koorts, dus plannen we geen buitenactiviteit. s' Avonds wagen we ons buiten om te eten in Bo Ca, een gezellig maar prijzig Portugees restaurant.
De volgende dag is Lilou's koorts gezakt. Op aanraden van een vriendin (Evelien) gaan we naar Gardens By The Bay.
Het is een mooi, modern en super kindvriendelijk park. De speeltuin met fonteinen was een openbaring voor ons drieën.
De expats komen hier duidelijk graag naartoe met hun koters. Helaas hadden wij geen badpakje mee voor Lilou. Dan maar in pamper.
Door het absorberend vermogen van die dingen, hing haar luier al snel tegen de grond. In haar blootje dan maar.
Enkele seconden later loopt er jonge medewerkster van het park in alle staten naar ons toe: Geen blote kinderen!! Begripvol verwijderen we Lilou van de speeltuin, en kleden we haar aan. Het is tijd om naar de luchthaven te gaan.
Lien is nerveus. Op haar visumaanvraag had ze namelijk ingevuld dat het haar eerste keer India was. De schrik om, omwille van deze onjuistheid, door de Indiase immigratie de toegang tot het land ontzegd te worden, zat er goed in.
Lilou is lastig. Er broedt iets.
Kochi, India
Gespannen wachten we onze beurt af voor ons babbeltje met de immigratiebeambten. Hartelijk en met een glimlach krijgen we alle drie onze toegangsstempel in onze goedgevulde paspoorten.
Colbridge van de homestay staat ons buiten op te wachten. Tijdens de rit van ongeveer een uur komen we veel te weten over Kochi, Kerala, de welstand van het Zuiden, de groeiende ban van vlees vanuit de hindoe-georiënteerde regering en de weerstand van het overwegend christelijke Kochi.
Ik had niet verwacht om zoveel Kerken en rooms-katholieke invloeden te treffen in India. Een erfenis van de Portugese kolonisator. Dat Fernandes de meest voorkomende familienaam is in deze provincie, is veelzeggend denk ik.
Na een weinig verkwikkende eerste Indische nacht (Lilou werd midden in de nacht krijsend en met hoge koorts wakker) ontmoeten we Colbridges vrouw Shalini en hun zoontje Nathan. We krijgen in de eetkamer huisgemaakte lokale specialiteiten voorgeschoteld, soorten chutney, dahl en naan. Heerlijk!
Na het ontbijt maken we een wandeling naar het strand dat we na tien minuten via de hoofdbaan bereiken. Hoewel het zonnig en heel warm was nodigde het strand niet uit te zonnebaden.
In de namiddag hebben we een late lunch in het Kashi Art Cafe. De ober die ons bediende kent ons landje goed. Hij had in Brussel gewoond en gewerkt. Lilou is niet in 'haren haak'. Haar stuk chocoladecake moet ze zelfs niet.
Dichtbij Kashi is er een grote speeltuin. Toen we daar aankwamen was Lilou plots niet meer huilerig, hmm...
​​
Na alle glijbanen, schommels, wipplanken en draaimolens uitgetest te hebben, lukt het ons om ook een stukje langs de kade te lopen.
De catch of the day word onder veel bekijks aan wal gebracht, gewogen en verkocht. De oude Chinese visnetten zijn indrukwekkend.
​​
Alvorens we ons huiswaarts begeven, willen we nog een fles wijn en wat bier scoren voor onze traditionele apero. Alcohol koop je hier echter niet zomaar. Daarvoor moet je naar de Liquor Store gaan.
We vragen het aan de tuk tuk rijder, die ons vervolgens dropt voor een aftands gebouwtje. Achter de hoek staat een rij mannen met bloeddoorlopen ogen aan te schuiven voor een met tralies versterkt loket. Diegenen die hun marchandise reeds ontvangen, staken deze geniepig weg voor ze zich terug op de openbare weg begaven. Ons was door Colbridge verteld dat wij (witte toeristen) niet hoefden aan te schuiven.
Bij de tuk tuk chauffeur klonk een zelfde geluid.
Met mijn dochter van twee in de armen, en mijn vrouw lopen we de rij voorbij. Op wat gemor na worden we ogenblikkelijk bediend. Onze "stuff" wordt in een kartonnen doos verstopt en dichtgeplakt.
Bijna met schaamte begeven we ons terug naar de tuktuk. Zo marginaal heb ik me nog nooit gevoeld bij de aankoop van wat bier en wijn.
De algemene aanvaarding en vrije verkoop van deze harddrug in onze westerse maatschappij is plots niet meer zo vanzelfsprekend.
Na haar douche krijgt Lilou medicijntjes en haar melk. Met Winnie l'ourson op de tablet sluit ze haar dagje af.
Lien en ik nemen een verdiende apero op ons terrasje. Ahhh, we zijn in India!
Morgen komt Heleen!
We zitten aan de ontbijttafel wanneer Heleen binnenwandelt. Onwerkelijk is het om elkaar hier terug te zien. Voor Heleen is het met de jetlag , zo mogelijk nog meer zo.
Alsof we in een collectieve droom zitten, praten we wat bij op de 'terrain de jeu'.
Na een siesta gaan we koffie (ze serveren geen alcohol) drinken in Kashi Art Cafe, en eten we pizza in David Hall Art Cafe. Afluiten doen we volgens de voorschriften: met een glas bier en een glas wijn op ons terrasje.
De volgende avond gaan we naar een Katakali optreden: Een traditionele kunstvorm van gedanst theater. De moeite waard!
​​
Fort Kochi en omgeving bezoek je gemakkelijk per tuk tuk. Iedereen hier biedt een rondrit aan met de highlights: De Chinese visnetten, het joods kwartier, het hollandse kerkhof, de Sint-Franciscus kerk van Fort Kochi met het originele graf van Vasco da Gama, een wasbar avant la lettre en de specerijenmarkt.
​​
Munnar
We verlaten Fort Kochi en trekken de bergen in richting Munnar. Er is een staking aangekondigd voor morgen, dus onze chauffeur dringt erop aan vandaag 'dingen' te doen. Morgen mogen er namelijk geen auto's rijden. Een beetje vreemd, gezien we de chauffeur voor drie dagen ingehuurd hebben, maar goed.
Zodoende verzeilen we bij een Ayurvedische kruidentuin, met een ayurvedische apotheek. Het jonge meisje dat ons een rondleiding geeft in de kruidentuin spreekt helaas een onverstaanbare variant van het Engels. Hilarisch!
Daarna worden we naar de apotheek geleid. We mogen plaatsnemen aan een van de vele tafels waarachter een apotheker aan zijn of haar haar verkooppraatje begint. Ik kom met een wondermiddel tegen mijn schouderpijn, en een fles cocosolie buiten.
De watervallen onderweg laten we letterlijk links liggen, maar de olifantentrekking interesseert ons wel. We stoppen bij een huis. We vrezen de tourist trap. Waar in godsnaam kunnen hier olifanten zitten?
Maar naarmate we verder lopen, verandert de achtertuin in een ware jungle! Na enkele ogenblikken komt onze reus eraan. Hij neemt ons mee voor een douche!
Na vele kronkelige baantjes bereiken we onze slaapplaats. Bij maanlicht smeden we de plannen voor de volgende dagen. Morgen gaan we alvast op trekking (er rijden geen auto's, weet je wel).
De trekking is leuk, en de gids compleet gestoord! We lachen ons kreupel! Ons parcours loopt doorheen thee-, koffie-, peper-, en andere plantages.
In een naburig dorp willen we treintickets kopen om naar Goa te gaan. Want na Munnar dropt onze chauffeur ons in Allepey (Alappuzha) van waar wij de trein willen nemen naar Goa.
Hoogst interessant te zien hoe ons hoofdschuddend, met een glimlach, foutieve informatie werd verstrekt. Deze treinverbinding zou niet eens bestaan volgens hen. Ze konden het wel niet verifiëren , want het internet werkte (gedurende onze aanwezigheid) niet.
Gezien in de homestay, de gastheer geen avondmaal voor ons voorzien had, mengden we ons in de couleur local van het dichtstbijzijnde gehucht. This is the real deal!
Alleppey, Backwaters
We vertrekken in alle vroegte. Voor we de homestay verlaten sturen we snel foto's van onze paspoorten door naar Colbridge via de (onstabiele) wifi. Die laatste is het gelukt om onze treintickets te regelen naar Goa!
Ik moet eerlijk zijn, we hebben al heel wat minder goede chauffeurs gehad, maar Siddick wint de hoofdprijs. Zijn rijstijl komt neer op: hard optrekken, aan hoge snelheid bumperkleven, levensgevaarlijk inhalen, en dan bruusk remmen, en dan alles weer van voor af aan! Als in een vluchtpoging voor een of ander onzichtbaar gevaar.
Je moet weten dat de weg van Munnar naar Alleppey een aaneenschakeling van bochten is, in de bergen. optrekken remmen, optrekken remmen, optrekken remmen,...
De gevolgen laten zich raden: Heleen en Lien zien bleek van misselijkheid, Lilou moet ocharme tot driemaal toe overgeven, en ik probeer hard alles binnen te houden. Na enkele obligate kotsstops, en onze herhaaldelijke vraag om rustiger te rijden, lijkt het tot Siddick een beetje door te dringen. Na vijf minuten is hij het weer vergeten.
De bochten veranderen langzamerhand in rechte wegen, de situatie is onder controle. We naderen Alleppey. Nog nooit was ik zo blij om uit een auto te stappen!! Siddick, de goede man, vraagt of we een review willen schrijven op tripadvisor. "Natuurlijk", zeggen we, maar deze keer is het misschien beter dat we dit niet doen.
Onze houseboat is prachtig! We zijn onder de indruk. We worden verwelkomt, krijgen een drankje, een briefing, en dan zijn we weg! Hoe mooi is het hier!
​​
Tegen de avond meren we aan bij een mini-markt waar we gambas, vis, enz... kunnen inkopen voor ons avondmaal.
​​
De nacht heeft niet de verkwikking gebracht die we verwacht hadden. Niemand heeft echt goed geslapen, Lilou had 39,5 grden koorts.
Eenmaal terug aan land vragen we een tuk tuk om ons naar het hospitaal van Alleppey te brengen.
We laten onze backpacks achter aan de ingang. Iedereen is hier supervriendelijk,behulpzaam en begroet ons met een glimlach. We hoeven niet te wachten (Fast Track). Ze geven Lilou een koortswerende siroop. We moeten even wachten, en wanneer de temperatuur gezakt is mogen we gaan. We krijgen antibiotica voorgeschreven, hoewel het een virale infectie zou zijn. 150 rupi (1,70 euro) voor de consultatie. Lilou heeft zelfs een patiëntenkaart van het hospitaal nu.
Vanavond nemen we, als alles goed gaat met Lilou, de nachttrein naar Goa. We willen een kamer voor de dag vinden, zodat Liloutje kan rusten, en wij internet toegang hebben. De bootmanager had ons een adres gegeven. Na eerste iets bij het strand gecheckt te hebben, gaan we erheen.
Keralite homestay.
We zijn de enige gasten in de prachtige koloniale villa van Ellis. We kunnen hier de hele dag blijven. Ik leg Lilou in bed terwijl de vrouwen iets te eten gaan zoeken. De koorts blijft komen en gaan. Lien en ik worden toch wat nerveus voor de trein vanavond. Ook het feit dat er op onze tickets "3th class" staat, stelt ons niet gerust. We dubbelchecken bij Colbridge of hij toch zeker eerste klas tickets heeft gekocht, zoals we uitdrukkelijk hadden gevraagd. Hij bevestigd dit voor de tweede keer.
​​Voor zonsondergang wandelen we naar het strand (10 min volgens Ellis, maar doe alles maar x2 in India).
Terug bij Ellis krijgen we nog een cheese toast geserveerd terwijl we enkele hoofdstukken van haar levensverhaal mogen aanhoren.
Het was nog even spannend om een tuk tuk te vinden nu de avond was gevallen, maar we komen op tijd In het station aan. De trein heeft vertraging.
Aan het loket laat ik onze tickets zien, en wat blijkt? Het zijn toch 3de klas tickets! Lien staat met tranen in de ogen, en wil de trein niet nemen.
Ik kan Lien overtuigen om onze wagon eerst te bekijken. Als het echt niet te doen is, dan stappen we de volgende halte uit, en nemen we een taxi naar Colbridge.
​​Daar staan we dan, 's avonds laat in een klein Indisch stationnetje, gespannen de komst van de nachttrein af te wachten, als varkens die naar het slachthuis zouden gebracht worden.
Eénmaal in de trein lijkt het allemaal wel mee te vallen. We hebben al heel wat smeriger treinen genomen de laatste maanden. De medepassagiers zijn supervriendelijk. Lilou's koorts is gezakt. We kunnen met een gerust hart slapen.
Patnem, Goa
​​
s' Ochtends maakt Lilou terug koorts...In Madgaon (Goa) nemen we een pre-paid taxi naar Patnem (Palm tree Ayurvedic). We droppen onze backpacks en Lien en ik gaan direct verder op zoek naar een dokter. Na wat rondvragen weten we de lokale pediater te vinden. We beginnen de ziekenhuizen in India te kennen... We moeten een tijdje wachten, geen Fast track hier.
De dokter is er gerust in; Lilou is "playfull. We hoeven ons geen zorgen te maken. Hij schrijft een andere siroop voor, en met 500 rupies is de zaak gesloten.
​​ In Patnem gaan we eerst koffie drinken en toast eten. Lilou voelt zich duidelijk beter. We leren Aviv, zijn vrouw Gilli en hun zoontje Oia kennen. Ze komen uit Israël. Ook zij stellen ons gerust i.v.m. de koorts.
​​Lilou doet een late dut, dus nemen we een apero op het strand in shifts met een Bira.
​​
Palolem, Goa
Na ons ontbijt in Patnem verkassen we naar Fernandes bungalows in Palolem. Basic maar okay hutjes.
In Goa heb je heel veel verschillende soorten stranden. Stranden met alleen maar Indiers, andere met alleen maar Russen, of Israëli, enz... Palolem is, dixit onze tuktuk driver: " ...for Europeans. They want to see the sunrise and the sunset, sit back, relax and read a book."
Het is een mooi, groot strand. Filmliefhebbers weten dat de openingsscène van 'the Born Supremacy' hier gefilmd is.
​​
Op het einde van het strand, achter de rotsen is een zalige beach bar. We leren er een brits koppel kennen. Ze weten ons te vertellen dat er over twee dagen een Super-blauwe-bloedmaan te zien is. Dat is de combinatie van een blauwe maan en een maansverduistering op het moment dat de maan het dichtst bij de aarde staat. In het noordwestelijk halfrond is dat geleden van 31 maart 1866. We spreken af in de beach bar om dit uitzonderlijke fenomeen, vergezeld van bonkende beats, gade te slaan.
Dolfijnen
Om het strandleven even te doorbreken boeken we bij een lokaal vissertje een dolfijntrip. Helaas is Lien op de dag zelf te ziek om op te staan. Ze heeft ook hoge koorts en voelt zich een slappe vod.
​​Samen met Heleen vertrekken we richting open zee. Niet veel later spotten we andere visserssloepen. Hun aanwezigheid wijst op dolfijnen. Veel krijgen we er niet te zien. Als we twee, drie vinnen gezien hebben, vraagt een van de mannetjes aan boord of het "goed" is. Ik knik instemmend, en we zetten koers naar het vaste land, via Butterfly beach en honneymoon beach. Veel weet onze 'gids' ons er niet over te vertellen.
Toch een beetje een magere tour.
​​Omdat ondertussen iedereen van het reisgezelschap ten prooi is gevallen aan een hardnekkig virus, ga ik op pad om medicijnen.
De apotheek is ver hiervandaan, dus een tuktuk is aangewezen. Op het boodschappenlijstje : neusspray, hoestsiroop, paracetamol, keelpastilles,...
Ik heb er die avond een paar mensen gelukkig mee kunnen maken.
Heleen reist bijna terug naar Belgie, maar gaat nog met ons tot Arambol, het meest Noordelijke strand van Goa. Het nieuwe hippiestrand.
Arambol, Goa
Arambol is helemaal anders dan Palolem of patnem. Veel meer jonge mensen, maar evengoed oudere hippies. Alles gaat er hier veel losser aan toe!
Muziekoptredens, vuurshows, marktjes met juwelen, kleurrijke verkopers, ... en een non-stop stroom van mensen die het strand bewandelen. Het lijkt hier nog het meest op een zomerfestival. Wat een heerlijke afwisseling! Het maakt het afscheid voor Heleen niet makkelijker.
​​We slapen in een heel leuk hostel, eigenlijk een yoga centrum. We zijn wel de enige niet-Russen. De werknemers zijn Russisch, de gasten zijn Russich en de zelfs alle schriftelijke communicatie is in het Russisch. Het Russische blijkt zich niet enkel tot ons hostel te beperken, ook in de vele bars en restaurants zijn het merendeel van de bezoekers onderdanen van de heer Poetin.
Dasha, de manager is erg behulpzaam, en vriendelijk. Lien heeft ook yoga met haar.
​​ Lilou doet haar siësta's op het strand, terwijl de ene na de andere verkoper ons iets probeert te verkopen. Als ze zien dat je bij één iets koopt, komen ze allemaal op je af.
​​ Lilou kan het niet veel schelen. Ze zegt als een volleerde "non merci" terwijl ze met haar hand wuift.
Ijsjes daarentegen....
​​ Resto Fellini: heerlijke pizza's en prachtig live optreden van solo gitarist!
​​ De laatse dag gaan we nog even inkopen doen in het hart van Arambol. Schommelstoel, hangmat,... Daarna nemen we afscheid van onze indische vrienden Deepack (People), Raoul, Kritik en Ryan (Maria 99). To Panjim!
​​Panjim, Goa
Van onze Britse vrienden hadden we de tip gekregen om enkele dagen in the backyard in Olalim te verblijven. Helaas was er maar plaats vrij voor onze laatste nacht. Dus beslisten we reeds op weg te gaan en een nacht in Panjim te slapen. Panjim is een mooi en gezellig stadje. De Portugese erfenis is hier heel erg goed bewaard gebleven.
Olalim, Goa
We hadden geen betere afsluiter van deze reis kunnen indenken dan The Backyard waar we met véél geluk een etmaal hebben mogen doorbrengen.
Gezellig babbelen met de andere gasten tijdens een home cooked meal, fietsen doorheen het indische platteland met oude huizen in prachtige kleuren en Kajakken bij valavond.
Stilte en rust voor de terugkeer naar hectische leven in België. Vanavond vliegen we naar Mumbai, en vannacht nemen we het vliegtuig naar Parijs.
​​Verstillen, reflecteren en voorbereiden voor de terugkeer naar huis. Maar 'thuis' ben ik al. Ik ben het laatste half jaar de hele tijd 'thuis' geweest. 'Thuis' is Lien en Lilou, dat is nog nooit zo duidelijk geweest.
Mijn dank gaat in de eerste plaats naar hen toe, om dit ongelooflijk, onvoorstelbaar zot avontuur samen te dromen, te concretiseren, en tot het uiterste te beleven!
​Onze grootste dank aan allen en iedereen die deze droom op een of andere manier mee heeft helpen realiseren!!! We zijn nog steeds van ons melk, maar de persoonlijke bedanking zijn we niet vergeten. Met ongewilde vertraging belandt ze dra in je brievenbus!
Deze reis heeft ons diep vanbinnen, ingrijpend veranderd. We kunnen het iedereen aanraden. Dankbaar groet ik u met de woorden:
Travel is the only thing you buy
that makes you richer
Philippe, Lien en Lilou
i