Deel 3: Rusland

​20 september 2017: Rusland: Sint-Petersburg +409,31km

Het is erg vroeg als we ons met pak en zak naar de bushalte haastten. We willen onze trein naar Sint-Petersburg niet missen. We schrikken een beetje van de hoge prijs die we voor de busrit betalen. We weten niet precies hoe we naar het station geraken maar gelukkig toont een behulpzame vrouw ons de weg. 

 

Terwijl de ochtend zich ontrolt en de zon beetje bij beetje de uitgestrekte, schijnbaar onbewoonde landschappen die zich voor ons raam tentoonspreiden belicht, voelen we ons opgewonden. We overschrijden een nieuwe grens. Kloeke mannen in zwarte pakken met een oortje in hun oor lopen per twee elke wagon in. Streng kijken ze iedere reiziger aan.

​

Na hen komen er twee vrouwen in uniform en vragen ieder de nodige documenten om Rusland binnen te mogen. De trein stop niet aan de grens. Alles wordt al rijdend in orde gebracht.

Het is toch iets, aankomen in Sint-Petersburg met de trein vanuit Gent.

De zon die de historische gebouwen met haar stralen opblinkt, toont de stad in haar grandeur.

Ons hostal, Soul kitchen ligt pal in het centrum. We worden door knappe Russische jongedames met open armen en een brede glimlach ontvangen. In uitstekend Engels geven ze ons alle mogelijke informatie. We geven onze paspoorten af zodanig dat ze ons kunnen 'registreren'. Dit moet bij elke verplaatsing  gebeuren. Soulkitchen is echt een pareltje om te verblijven, ik zou het zelf de leukste hostel noemen die we ooit hebben bezocht.

 

We krijgen enkele leuke tips om met kinderen te gaan eten. Teplo is echt een super adres hiervoor! Een ruime binnenkoer met tafeltjes en een heuse speeltuin, én lekker eten!

​

We gaan dan terug naar buiten en verkennen de buurt een beetje. In de avond doen we mee aan de kookworkshop van ons hostel: Spaghetti!

We eten samen en delen onze wijn met de andere gasten. 

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​​​

​​​

21 september 2017: Sint-Petersburg

​

Vol goede moed beginnen we aan onze eerste volle dag Sint-Petersburg.

We beklimmen de Izaäkkathedraal en worden beloond met een panorama van de stad.

Bij het buitenkomen zien we de hop on hop off bushalte. 

Dat lijkt ons de beste mannier om de grootstad te bezoeken met een kind.

Maar dit blijkt niet zo te zijn. Tegen dat we goed en wel de bus opstappen, is Lilou alweer moe. Alles gaat namelijk zo langzaam met een klein kind: wassen, aankleden, eten geven, pamper verversen, dagrugzak maken.

De helft van de dag is al voorbij nog voor je eraan kan beginnen.

Lilou weigert stil te zitten, spartelt tegen huilt en schreewt .

Het lukt niet ook maar een woord van de uitleg door de koptelefoon te verstaan.

De moeheid treft ook ons, en ons humeur is onder nul. Gaat dit de hele reis zo zijn? Hebben we het onderschat? Kunnen we wel zo'n reis maken met een klein kind? Het contrast met onze vorige reizen valt voor de eerste keer erg op. Kwaad stappen we de bus af,  we gaan naar Teplo om te gaan lunchen.

 

Daarna gaan we te voet naar het winterpaleis. De rijen wachtenden nodigen niet uit om erbij aan te sluiten. Dit kunnen we Lilou (en onszelf) niet aandoen. Kunnen we dan op een hele dag zelfs niet één iets uit de gids bezoeken? We hebben we nu eigenlijk van Sint-Petersburg gezien?! Een speeltuin, een bistro, en toeristen die wel in de diepte alles in zich kunnen oplsaan.

De frustratie komt terug bovendrijven, we wisselen enkele harde woorden en zetten ons vervolgens  in stilte en met gefronste wenkbrauwen op een bankje in de zon in het park. Een vrouw geeft mais aan de duiven aan de fontein. Lilou eet haar ijsje. 

​

Het besef begint te dagen dat we op een andere manie moeten reizen. Niet alleen praktisch. Maar ook zeker onze verwachtingen moeten we aanpassen. Als we blijven vasthouden aan het ritme en de verwachtingen van een solo- of duo-reiziger, dan gaan we van deze reis niet genieten, en heeft het geen zin verder te gaan. Deze omschakeling is cruciaal geweest in de ontwikkeling van onze reis.

Met dit nieuw inzicht , vers en nog niet ten volle doorgedrongen

slenteren we richting Winterpaleis.  We stappen verder naar het plein voor het Paleis, aangetrokken door een muzikant die weemoedig zijn klanken op het plein laat weergalmen. De avondzon maakt het plaatje af en het geheel verzacht de emoties van de dag.

​

In de avond hebben Lien en ik een tête-à-tête. Er is namelijk schuinonder onze kamer een Indisch restaurant. We hebben er bereik met onze babyfoon, ik had het getest! Met een oog op de babyfoon waren we voor het eerst op onze huwelijksreis toch even alleen met ons twee. Morgen vertrekken we naar Moskou, waar we 4 nachten op de trein zullen rijden verder richting Oosten...

​

22 september: Sint-Petersburg-Moscou +716,35km

​

Na een treinrit van nog geen 4 uren met de Sapsan hogesnelheidstrein komen we aan in het echte Rusland: Moscou

Aan het station nemen we een taxi naar ons hostal. Alles in het hostal staat in het teken van katten. Marsik is de huiskat. Marsik est un petit chat, Marsik il aime le chocolat,... Lilou zingt gretig mee.

We logeren vlakbij Arbat, een autovrije winkelstraat in Moscou. Op een zonnig terras eten we een kleinigheid. Omdat het kouder en kouder wordt gaan we op zoek naar een winterjas voor Lilou en Lien waar we nog tot in het diepe China plezier aan gaan hebben.

​

We kopen dingen in voor onze treinreis naar Siberie. In de avond haal ik McDonalds af in Arbat. 

Je voelt wel dat je een buitenlander bent als je geen Russisch spreekt. Het wij tegen jullie gevoel is de eerste keer hier voelbaar. Een promotie wordt aan alle wachtenden aangeboden, alleen mij benadert de medewerkster niet. Staat op mij gezicht te lezen dat ik een anderstalige ben? Is het doordat ik mijn bestelling in het engels op de touchscreens heb geplaatst? Ik kan er me toch niet van ontdoen dat we niet onopgemerkt doorheen Rusland reizen. 

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

 

 

 

 

24 september 2017: Transmongolie Express

​

Na enkele dagen in Moscou te zijn geweest verlaten we laat in de avond de stad om naar het treinstation te gaan. Lilou ligt te slapen in de draagzak wanneer we iets voor middernacht onze provinitsa (wagonverantwoordelijke) ontmoeten die ons de weg wijst naar onze couchette waar we vier nachten zullen slapen. We hebben ons goed voorzien, zo hebben we genoeg spelletjes en eten mee voor de komende dagen. We richten onze tijdelijke woonst in en drinken een glaasje wijn terwijl Lilou vredig ligt te slapen en we zachtjes het station verlaten.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

​
 

 

 

 

28 september: aankomst in Irkutsk

 

Wanneer we 's morgens het station van Irkoetsk inrijden is het heel lichtjes aan het sneeuwen. Gelukkig hebben we in Moscou warme jassen gekocht! Niet te geloven dat we al vier nachten in de trein hebben doorgebracht. We hebben ons geen minuut verveeld en ook Lilou vond het super. Zo leerden we al snel 2 studentes  uit Griekenland kennen die maar al te graag  Lilou in hun couchette op bezoek kregen. Van hieruit gaan we verder naar Listvaynka, een dorpje aan het Bailkal meer waar we enkele dagen zullen verblijven. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

1 oktober: vertrek Irkutsk 

​

Vandaag is het al 2 jaar geleden dat Philippe zijn mama ons verliet,  we hebben het gevoel dat ze met ons meereist.

We zijn ondertussen enkele dagen aan het Bailkan meer verbleven, het  3,15 miljoen hectare grote Baikal meer is het oudste (25 miljoen jaar oud) en diepste (1.700 meter) meer ter wereld.
We verbleven in een gezellig guesthouse waar er ook een soort sauna was waar we ons konden opwarmen want het was wel al koud. We maakten er mooie wandelingen met de vrouw van ons guesthouse, bezochten de lokale markt en maakten een boottochtje met de Circum Baikal Express op het meer wat nog net mogelijk was aangezien het meer volledig is dichtgevroren tijdens de wintermaanden. 

We hebben er ondertussen al een heel eindje op zitten:

Kopenhagen - Gotenburg - Stockholm - Helsinki - Sint-Petersburg- Moskou - Listvaynka - Irkutsk.
We hebben ondertussen 6 tijdzones doorkruist sinds Gent.

Morgen 2 oktober vertrekken we met de trein richting Mongolië! 

 

​

2 oktober: we verlaten Rusland 

 

Terwijl we van uit de verte nog het station zien van Irkutsk ligt er in de verte alleen maar prachtige natuur; de rit naar Ulaanbaatar, Mongolië is schitterend. Hoe meer we de Mongoolse grens naderen hoe droger, woester en weidser het wordt! Tegen de avond stopt de trein en komen er mannen de trein op, we zijn aan de grens en onze papieren worden gecontroleerd. Hoelwel hun eerste indruk nogal nors is verzacht hun blik bij het zien van Lilou en al snel zijn onze paspoorten gestempeld.  

Na een nachtje slapen in de trein met onder ons Mongoolse grondgebied worden we

's morgens wakker in de hoofdstad.

 

We verblijven maar enkelen dagen in Mongolië en zien onze vrienden Irini en Popi uit Griekenland terug die we op de trein hebben leren  kennen, het is een blij weerzien! Verder bezoeken we 

een tempel -vraag mij de naam niet want echt geen idee-en 

 's avonds gaan we naar een traditioneel optreden van het Tumen Ekh Ensemble wat met de hypnothiserende keelgezangen echt de moeite was. Nadien trekken we voor drie dagen het binnenland in waar ik ga paardrijden, we enkele tempels bezoeken, we slapen in een yurt  waar we 's nacht de wekker moeten zetten om de stoof op gang te laten want anders wordt het zo koud! Na drie dagen keren we terug naar onze inmiddels vertrouwde vervoersmiddel. We nemen voor de laatste keer de Transmongolische Express richting Beijing.

​

​Deel 4: Azië

9 oktober: Hello China,  the Great Chinese Firewall

​

Met alle moeite van de wereld is het toch gelukt een bericht de wereld in te sturen!!! We zijn goed en wel in China toegekomen, maar hier geldt een ander digitaal universum: geen gmail, facebook, youtube, twitter, whatsapp,... kortom, alle sociale media die we gebruiken thuis zijn hier geblokkeerd. Tevergeefs proberen we al enkele dagen te communiceren met het digitale thuisfront. Met een beetje geluk en een moment van betere  wifi wordt dit een eerste succes!

​

Aankomst in en vertrek uit Beijing was absoluut geen lachertje. Zoveel mensen hebben we nog nooit in een station gezien. Weinig westerlingen komen blijkbaar met de trein in Beijing aan, ik heb er die ochtend alleszins geen gezien.

​

Met pak en zak doorheen die mensenzee laveren, aanschuiven in de rij om de statie te verlaten en daarna in de stortregen tussen duizenden paraplu's buiten te staan zonder er zelf een te hebben was nog niet genoeg.

Rijen voor metrotickets, lange rijen voor een taxi, en aanvankelijk geen bankautomaten die onze kaarten lustten en geen Engelssprekende zielen.

Op adrenaline en met de 'babytruck' hebben we in bankovervalstijl een taxi opgeëist! Met Lilou op mijn buik in de draagzak en een rugzak op mijn rug duiken we in een taxi, wat ik mij later ga beklagen want ik hou er een paar gekneusde ribben aan over. We zouden slechte Chinezen zijn, zo de regels naast ons neerleggen. 

​

Is het Lilou, of hun natuur, hoe dan ook, de Chinezen zij echt (kind)vriendelijk. Lilou kan hier met haar blonde haren en manga-ogen niet onopgemerkt op straat lopen. Ze is een echte Chinezenmagneet! Iedereen wil met haar op de foto, als een filmster wordt ze op straat herkend en verafgood. Cadeautjes, snoepjes, koekjes, ballonnen vallen haar te beurt, en voor ons, fiere ouders van de rijzende ster, zijn er glimlachende politieagenten, zwaaiende militairen en partijleden, en controles met pretoogjes. Lilou is goud!

​​

​

​

​

​

​

​

​

​

 

 

 

 

 

De stad Beijing bevalt ons, we gaan er een volledige dag fietsen en bezoeken de verboden stad en het Tiananmen plein, ook hebben we een uitstap naar de Chinese muur gemaakt. Na enkele dagen verlaten we de stad en gaan we richting Pingyao waar we enkele dagen verblijven in bij een familie in het Pingyao Harmony hotel. Pingyao in China is een prachtige oude stad op zo’n 600 kilometer bij Beijing vandaan en is door Unesco uitgeroepen tot Cultureel Wereld Erfgoed. Pingyao was in de 19e eeuw het financiële handelscentrum van China, Het is een populaire tussenstop tussen Beijing en Xi’an. Van hieruit deden we een uitsap naar  de prachtige omgeving bij Mount Mianshan. Dit gebied staat bekend om zijn fantastische uitzichten en culturele relieken, je  vindt hier een mix van Taoïsme, boeddhisme en het confucianisme. 

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

Na Pingyao reizen we verder, per trein uiteraard naar Xi'an waar we het terracotta-leger bezoeken, een grote archeologische vondst die bestaat uit 9099 terracottafiguren, op zo’n uur rijden van Xi’an. Ze  zijn als giften meegegeven aan de allereerste keizer van China: Qin Shi Huangdi die regeerde over China van 221 tot 214 voor Christus.

​

Na Xi'an reizen we verder naar Changsha, een noodzakelijke tussenstop om zo verder te gaan naar het Zuiden van China. We hebben het gevoel dat er hier erg weinig blanke toeristen komen want overal waar we gaan worden we aangestaard en ook niemand begrijpt Engels, het is echt handen en voetenwerk om iets uitgelegd te krijgen. Na een nachtje in het Mellow Orange hotel begeven we ons opnieuw richting treinstation.

​​

We nemen de trein richting Zuiden en de aandacht op de trein neemt net iets te grote proporties aan, de hele wagon sprong op om Lilou te zien en we worden getrakteerd op lokale specialiteiten en poseren meermaals op de foto. Met twee lange reisdagen achter de rug zijn we een stuk zuidelijker, met warmere temperaturen en ook zonneschijn hier in Zhangjiajie.

Morgen gaan we het nationaal park bezoeken, waar de film Avatar voor een stuk gedraaid werd.  We zijn heel blij ook terug wat dichterbij de natuur te zitten na de miljoenensteden en smogdagen die we de voorbije dagen op onze route kregen.​

​

We zijn onder de indruk van wat voor vernuft en lef ze hebben om de duizelingwekkende kabelbaan naar de top van de Tian Men mountain te bouwen. En gelijk hebben ze, zo een magische omgeving, te midden de wolken bereikbaar maken voor ons stervelingen. Buitenaards mooi die berg! Ze hebben niet alleen deze heilige berg getemd, maar met de grootste outdoor lift doen ze de steilste kliffen krimpen, en met glazen bruggen overkappen ze diepe canyons, we waren er getuige van.

Na drie dagen natuurschoon (met elke dag een aantal uren bus heen en terug) was het ook aangenaam eens een dag... op de langeafstandbus naar Fenghuan te zitten, echt waar.

​

Alweer een magische plaats. Wanneer de stad zich 's avonds verlicht, waan je je in een sprookje. Al leek het aanvankelijk op een nachtmerrie uit te draaien: Lilou haar Doudou's (knuffels waarmee ze sinds haar prille bestaan mee in slaap valt) bleken op de bus vergeten te zijn!

Gelukkig is er de Chinese behulpzaamheid, en de volgende dag hadden we ze terug! We genieten enkele dagen van deze mooie stad aan het water en verblijven in het Yinji Inn, waar we een mooi uitzicht hebben op de stad.

Na Fengchuan trekken we dieper het platteland in naar Longshen. Naar Ping'an meer bepaald , een dorpje midden tussen de Longji rijstterrassengroepen waar een aantal minderheidsgroepen leven.

​We genieten enkele dagen van het plattelandsleven en verblijven enkele dagen bij een familie die ons erg welkom doet voelen, en enkele mooie kamers heeft, het Longji Holiday Hotel.

​

Ondertussen zijn we al een heel eind zuidelijker, en dat merken we stilaan ook aan de temperaturen,  vegetatie en mentaliteit: het wordt warmer, de smog is weggetrokken, bananenbomen duiken hier en daar op.

 

Na Ping'an gaan we naar Yangshuo waar de natuurpracht ons blijft verbazen met haar talloze karstbergen langs de Li en de Yulong rivier, ik zie  er ook Wendy terug, een lokale gids met haar kleinzoon, die ik bijna 10 jaar geleden ontmoette en waar we uiteindelijk een dag met gaan fietsen! Hoe groot is de kans?  We gaan van hieruit naar het prachtige Xingping,  Xingping is een klein dorpje en ligt tussen Yangshuo en Guilin aan de Li Rivier en wordt vanwege zijn authentieke karakter vaak vergeleken met het Yangshuo van jaren terug. Xingping geeft een onvergetelijke laatste indruk van China. Het Landschap staat zelfs op de biljetten van twintig Yuan. We slapen er in een top adresje, sfeervol en goed gelegen, en kan je hier boeken. 

 

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​​

Van Xingping reizen we verder naar Nanning waar we de nachttrein zullen nemen naar Vietnam. Die laatste tocht had nogal veel voeten in de aarde. Zo wisten we lang niet of we wel op die trein zouden stappen omdat delen van de spoorlijn beschadigd waren en het Noorden van Vietnam niet bereikbaar was door Tyfoon Damrey. Dit werd uitgeklaard na enkele telefoontjes naar het hotel in Hanoi. 

Na een dag in het ongewisse te zijn geweest zitten we eindelijk in onze chouchette en rijden we langzaam maar zeker weg van onze laatste bestemming in China richting Vietnam, maar ook dit wordt geen lachertje.

 

Na enkele uren naderen we de grens met Vietnam, enkele mannen komen in onze couchette iets zeggen in het Chinees wat we niet verstaan, maar gelukkig zit er een koppel uit Nederland dat Chinees kan en het vertaalt. We moeten allemaal uitstappen en onze persoonlijke spullen meenemen, de rest van de bagage mag blijven staan. Lilou slaapt diep want het is al bijna  middernacht, we stappen uit en worden naar een klein gebouwtje aan de kant van het spoor geleid. We zitten nog aan de Chinese kant en moeten een stempel krijgen om het land te mogen verlaten. We staan als laatste in de rij want de volledige trein is uitgestapt. Eindelijk zijn we aan de beurt en  wordt er gevraagd om Lilou haar gezicht te tonen, die op mijn buik in de slaapzak ligt te slapen. De man zegt iets op een kordate manier en is duidelijk niet akkoord, gelukkig staat het Nederlands koppel niet ver van ons en vertaalt wat er gaande is, ze willen Lilou haar geboortecertificaat, dit werd ons nooit gezegd aangezien we haar internationaal paspoort hebben.

​

Na wat onderhandelen mogen we eindelijk door en is Philippe aan de beurt; Philippe heeft geen nieuw paspoort aangevraagd voor deze reis en heeft stempels van Afrika tot Indonesië in zijn reispas, dit zint de douane ambtenaar duidelijk niet. Pagina na pagina wordt onder de loep genomen en langzaam maar zeker zijn wij de enigen die in het gebouwtje - midden in de nacht met Lilou al slapend op mijn buik -aanwezig zijn. In de verte zien we de trein en er komen 2 militairen die mij met Lilou kordaat en dwingend verzoeken om richting de trein die nog op ons staat te wachten te stappen. Ik weiger natuurlijk want Philippe staat nog altijd bij de douane ambtenaar vast maar ik heb geen optie en moet doorstappen wanneer ik voel dat ze mij nogmaals dwingen naar de trein te stappen. Ik stap in de donker met enkel de verlichting van de maan richting de trein, zonder Philippe en met Lilou nog steeds in dromenland in de draagzak. Gelukkig hoor ik enkel momenten later voetstappen, het is Philippe hij mocht door! Al trillend zit ik in de trein, na een tiental minuten moeten we terug uitstappen, nu zijn we aan de Vietnamese grens. Hier gaat alles super vlot, we worden voorgenomen zodra ze zien dat Lilou mee is en al snel staan we deze keer als eerste aan de Vietnamese grens, er loopt een ventertje die sigaretjes en bier verkoopt. We kopen 2 blikjes en drinken die op in de trein om even te bekomen. Welkom Vietnam! 

​

​

Goooodmooorning Vieeeetnaaaaaam!!

​

Pretpark China, met z'n wachtrijen, tourbussen en bevlagde, tierende reisleiders, hallucinante bouwwoede en waanzinnige natuurpracht laten we na een maand achter ons. Xingping geeft een onvergetelijke laatste indruk van China. Het Landschap staat zelfs op de biljetten van twintig Yuan.

Hanoi, op zich een drukke, chaotische metropool, voelt aan als een verademing. Net dat chaotische hebben we sinds China niet meer gezien, en dit maakt Vietnam des te meer menselijk.

We genieten van enkele dagen in de hoofdstad waar we verblijven in het Hanoi Golden Holiday Hotel wat heerlijk centraal gelegen is in het oude gedeelte van de stad en waar ze ons met raad en daad bijstaan en beschikt over ruime kamers.  Je kan het hier boeken, een aanrader! Hanoi bevalt ons wel, zijn heerlijke streetfood alleen al is om je vingers bij af te likken. We brengen ook een bezoekje aan het   water puppet theater en ik laat mijn  haar kleuren in een lokaal kappertje waardoor ik nog enkele weken niet onopgemerkt op straat loop, lees als een verkeerslicht, gelukkig ken ik hier niemand :-)

​

Door Tyfoon Damrey die in Centraal- en Zuid-Vietnam lelijk huis heeft gehouden, beslissen we wat langer in het Noorden te blijven en (toch) het angstaanjagend toeristische Ha Long Bay aan te doen, zij het via het minder drukke Cat Ba Island.

 

Dat was buiten alle verwachtingen om een superervaring! We hebben gezwommen en gekajakt met Lilou. Er was een kookcursus, inktvisjacht, fietstocht en een trekking. Lekker eten én leuke mensen uit Nederland aan boord!

​

Ninh Binh is onze volgende halte. Hier op het Vietnamese platteland verblijven we op een droomlocatie, Ninh Ninh Valley Homestay, kan je hier boeken. De verkeersdrukte van Hanoi wordt hier  snel een vage herinnering.

Naar het schijnt zou King Kong scull Island hier o.a. gefilmd zijn.

Overal worden we met open armen ontvangen, en Lilou maakt ons van iedereen familie. Wanneer we vertrekken om de nachttrein te nemen naar Hué, staat het hele gastgezin ons uit te zwaaien. 

 

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

Na een nogal slapeloze nacht komen we in het charmante stationnetje van Hué aan.

In Hué bezoeken we de citadel, en gaan we lekker eten. De eerste avond apero op straat en Vietnamese tapas bij Madame Thu. De laatste avond in koloniale stijl in Les Jardins De Carambole! Beide overheerlijk. Vandaag gaan we naar Hoi An. We zijn weer een familie rijker! Onderweg naar Hoi An doen we enkele stops in het prachtige landschap, en branden een kaarsje voor Philippe zijn papa...
In Hoi  An overnachten we aan een huisje aan de zee, kan je hier boeken.

 

We hebben heel wat plaatsen bezocht en kilometers gevreten sinds onze laatste update. Na Hoi An, waar de hemelsluizen niet te sluiten waren, konden we ondanks onze geannuleerde trein, alsnog per spoor Nha Trang bereiken.

 

Nha Trang bereiken we met drie uur vertraging, rond drie uur 's nachts.

We logeerden op  nog een uurtje rijden, weg van de populaire stranden in Ninh Hai. 
Nadat we Lilou terug te slapen hebben gelegd, drinken we een glas op de goede aankomst, en zien zo langzaam de zon opkomen.

Wat is het mooi hier! Maar de kwetsbaarheid die vaak met zulke schoonheid samengaat was hier schrijnend duidelijk. De destructieve kracht van de tyfoon had overduidelijk zijn sporen nagelaten.

​

Met opgeladen batterijen zetten we onze reis verder, vanuit een klein stationnetje naar Saigon

die na de eenmaking van Vietnam tot Ho Chi Minh city is herdoopt. De stad waar onze vriend Stefan de helft van de tijd woont. We hebben het geluk met hem twee avonden te kunnen doorbrengen.

​​Het oorlogsmuseum bezoek ik zonder kind en vrouw. De film Apocalypse Now wordt hier wel héél reëel.

​​We verblijven in een leuk hotelletje met op het dak een zwembadje, ideaal om af te koelen. Dit kan je hier boeken. 

​

We nemen afscheid van Stefan en zijn tweede thuis en met de langeafstandbus gaan we naar het grensstadje Chau Doc.

​Cambodia is nu een steenworp van ons verwijderd. We fietsen door de lokale dorpjes, voornamelijk Cham (een minderheidsgroep in Vietnam) in Chau Doc en verblijven in het Murray Guesthouse.

Wil je al onze tips voor Vietnam lezen? Klik dan hier.

​

​

​

​

​

Rode aarde, Cambodja

 

De volgende dag nemen we 's ochtends vroeg de boot die ons via de Mekong rivier naar Phnom Penh zal voeren.

De grensovergang is op het water, en is eerlijk gezegd, een van de gemakkelijkste van heel ons reis!

​​​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

In Phnom Penh komen we op adem, en laten we de bezienswaardigheden links liggen gezien we de stad later terug aandoen. Ons visum voor Thailand regelen we wel. Hiervoor hebben we nieuwe pasfoto's nodig, dus naar de lokale fotograaf of beter gezegd, de lokale fotostudio! We slapen in een leuk hostal met veel jonge mensen maar ook gezinnen met kinderen, het heeft mooie ruime kamers, een zwembadje en lekker eten, Billabong hostel. 

 

Na twee dagen richten we onze pijlen op het zuiden en Kampot, bekend voor zijn peper. We slapen in 'les Manguiers', een domein langs de Kampot rivier, een idyllische setting uitkijkend op Bokor Nationaal Park, gecreëerd door een Fransman en zijn Cambodjaanse vrouw.

We kunnen hier allerlei dingen doen: Kajaken naar de 'groene kathedralen', Kampot bezoeken per fiets, peperplantages bezichtigen, vuurvliegjes spotten, ...

Des avonds begeven we ons naar de oude cinema in Kampot city waar elke zaterdagavond de voorstelling 'Come Back Brighter' plaatsvindt. Het is een ongelooflijk optreden afgewisseld met film, allemaal uitgevoerd door jongeren met een handicap, in de historisch beladen cinema. Een stukje kan je hier bekijken: Epic Arts .

​​

 

​

Cambodia bevalt ons wel, we bezoeken een peperplantage in Kampot, smullen van heerlijke krab in Kep en zien daar de vergane glorie in de huizen van de koloniale Franse  elite en hebben een bijna eilandgevoel in Sihanoukville met magische plankton tour (écht waar, precies zoals in de film 'the Beach', helaas niet op camera te vatten), alvorens we terugkeren naar Phnom Penh.

Daar zouden onze paspoorten met ons Thais visum klaar moeten liggen, maar belangrijker nog, daar zien we na drie maanden onze dierbare Nomi en Grampy terug!

​​

 

 

 

​​

​

​​

 

 

 

​​

 

 

​​

 

​​

 

 

 

Na onze zalige belevenissen aan de Cambodjaanse zuidkust is de tijd aangebroken om terug te gaan naar de hoofdstad Phnom Penh weder te zien en ons aankomend bezoek  met open armen te ontvangen. We zouden na  de levensgevaarlijke heenrit met de auto, de terugreis met de trein doen. Het beloofde een prachtige, weliswaar langere, rit te worden, maar het zou de moeite lonen. Alleen, we kregen nogal onduidelijke, zelfs tegenstrijdige informatie over dagen waarop de trein rijdt. Na checken en dubbelchecken bij onze hotels, zou er (anders dan sommige online bronnen) toch een trein rijden op vrijdag, net de dag waarop wij zouden willen vertrekken! De max!

We regelen een tuktuk die ons op 6 uur in de ochtend naar het halfvergane station brengt, tot op het perron! De drie aanwezige treinmedewerkers kijken verbaasd op wanneer ze twee 'witten' met een slapende peuter en met hun hele hebben en houden uit de tuk tuk zien stappen. Haastig wisselen ze wat woorden uit met onze chauffeur. De trein rijdt pas morgen uit!

De bus dan maar, de Giant Ibis die de veiligste zou zijn. Het kantoortje is nog niet open, dus hebben we tijd om een overprijsd ontbijt te nemen in het café ernaast.

De bussen zijn volzet. Geen zitjes meer vrij voor vandaag. Oh, hoe toevallig staat er nu een gewillige taxichauffeur naast ons. We onderhandelen over de prijs. Maar hij beseft terdege de situatie waarin we ons bevinden. 5 dollar (de dollar is in Cambodja  de gangbare munt) kan eraf. Deal!

Hij is zijn prijs waard. We krijgen heel wat interessants te weten of zijn land, zijn cultuur, en zijn familiaal leven.

Een koffiestop en vijf uur later hebben we onze bestemming  bereikt. Tijd om wat te relaxen en uit te pakken tot Nomi en Grampy aankomen.

​​​

​​

8 december 2017: Nomi en Grampi komen aan in Phnom Penn. 

Samen met Nomi en Grampy begeven we ons in de rijke, maar ook onvoorstelbaar tragische geschiedenis van het zielroerende Cambodja. Van het luchtige koninklijke paleis en de zilveren pagode,de Russische markt, over de begeerde vrijgezel die de koning is, tot de gitzwarte en loodzware erfenis van de Killig Fields en Security prison 21 (S21).

 

Gelukkig geeft de huidige Cambodjaanse realiteit een rooskleuriger, zachter en hoopvoller toekomstperspectief.

 

Lilou vierde op 10 december haar tweede verjaardag met ballonnen, cake, cadeautjes en Nomi en Grampy als eregasten! Fieste!!

Het Thaise visum is ook in orde! 

 

's Ochtends verlaten we Phnom Penn, en begeven we ons richting Battambang, een dagreis van ons verwijderd. Onze chauffeur is een halve gare, met nog wat vijzen los die zijn roeping als komiek duidelijk gemist heeft.

​

Onderweg stoppen we aan een lokale markt voor een foto, wat krekels en om de benen te strekken. Na een lunch en twee koffiepauzes, bereiken we bij maanlicht onze slaapplaats voor één nacht: een prachtige frans koloniale villa die ook La villa heet, kan je hier boeken.  Morgen staat een rondrit per tuktuk op het programma.

Aanvankelijk dacht ik dat Battambang niet meer zou zijn dan een tussenstop op weg naar Siem Reap, maar hier hebben we een authentiek stuk Cambodja mogen ervaren.

​​

De halve dag die we hebben blijkt ruimschoots onvoldoende om al het schoons in de omgeving te bewonderen. Hoedanook, er ligt nog veel meer moois op de weg. Siem Reap bijvoorbeeld, met zijn bekende Angkor bier, en zijn bekende Angkor Wat  tempels.

Na Siem Reap hebben we de kans een floating en een non-floating  village te bezoeken, met een memorabel schoolbezoek er bovenop! Lilou is ingeshreven :-)

Vervolgens scheiden onze wegen: Nomi en Grampy gaan richting Indonesië, wij nemen de bus naar een ander land, Thailand. Dankbaar nemen we afscheid van elkaar, en van dit wondermooie land. Dank je wel Cambodja, we will meet again! Wil je graag meer lezen over Cambodja, klik dan hier.

 

Bangkok, Thailand

​

Met enkele uren vertraging aan de grensovergang, komen we bij valavond in Bangkok aan.

Het doet ons toch wat. Ons vertrouwde Bangkok bereiken over land, en niet één vliegtuig te nemen.

We zijn er wat trots op, en in het bijzonder op Lilou! Wat heeft die kleine al niet gedaan in haar prille bestaan! Maanden hebben we erover gedaan, maar het is ons gelukt!

In China las ik op een muur de volgende woorden: "If you want to go fast, go alone. If you want to go far, go together. We did it together in 2017!

 

 

Bangkok laat zich bij ieder bezoek van een andere kant zien. Deze keer slapen we langs een van de vele kanalen die de stad doorklieven . Achter de hoek organiseren ze fietstochten. We schrijven ons in voor Bangkok behind the scene, het is een fantastische tocht waarbij we op plaatsen komen waar we nog nooit waren geweest en mochten ook van allerlei lekkernijen proeven

​

Met Lilou wandelen door de straatjes van de wijk Rambuttri is ook even anders dan toen we ons hier nog niet zo lang geleden kinderloos tussen het jonge feestgeweld mengden.

Bangkok is voor alle leeftijden. En dat kan je wel letterlijk nemen: nergens op onze reis zagen we zoveel westerlingen mét hun kinderen.

​

Het jaareinde nadert, zo ook het weerzien met Nomi en Grampy op het eiland Ko Samui.

Wij nemen voor de verandering de trein richting Surat Thani vanwaar we de bus nemen naar de ferry.

​Het weer in Zuid-Thailand was al een tijdje slecht, zo vernamen we reeds in Bangkok . Dit werd met onze eigen ogen bevestigd.

De ferry was een speelbal voor de golven en de wind, waardoor het leek alsof de buikgriep op onze schuit was uitgebroken.

Ook ons kleine Liloutje heeft haar ontbijt niet binnen kunnen houden. Mais... ce n'est pas grave.

Aan land, moet iedereen nog wat bekomen van de wilde zee.

Des avonds keren samen met de rust ook Nomi en Grampy terug.

 

Ko Samui is anders dan de eilanden die we normaal opzoeken: de uitbaters van de herbergen en slaapgelegenheden zijn vaak blanke Europeanen, met hoge Europese prijzen. Langs de kust is alles gelekt en gelegen. Een boutique eiland. Ik had de indruk dat zelfs het gras in de jungle gemaaid was... Dat hier een luchthaven is verklaart natuurlijk de aanwezigheid van een comfort minded publiek.

Eens je de kust ruilt voor het binnenland, ontrolt de natuurlijke schoonheid van het eiland zich en wordt de échte charme duidelijk!

En ondanks het mindere weer was er toch van alles te doen en te beleven en te zien: Olifanten, rubberplantages, watervallen, avondmarkten, een gemummificeerde monnik, rotsen in de vorm van mannelijke en vrouwelijke geslachtsdelen,...

​​

​​Onder een dreigende hemel bereiken we het charmante Zuiden van het eiland. Een groot verschil met het mondaine Noorden.

 

De regen heeft de standhouders niet tegengehouden. Tussen twee buien door verkopen de marktkramers hun waren aan de onder paraplu's verscholen bezoekers. Er is een podium met optredens, en wanneer later de hemel opklaart, dansen de kinderen blootsvoets  in het zand.

Op Kerstavond apero met cadeautjes en eten in een lokaal visrestaurant.

Het diner op Kerstdag was in een woord: memorabel. De aanwezigen weten waarom.

 

Oudejaarsavond vieren we samen met Nomi en Grampy in hun hotel. Een superbuffet met optredens tussen de gangen door.

Lien en ik krijgen als nieuwaarsgeschenk de rest van de avond cadeau. Lilou blijft bij hen slapen vannacht!

 

We tellen de laatste seconden van 2017 af op het ondertussen volgelopen  strand. Van alle kanten werpen vuurpijlen zich richting de sterren en brengen hun explosieve lading kort na lancering tot ontploffing! Op de nabijgelegen eilanden is het niet anders, wat voor een magisch schouwspel zorgt.
can't get no sleep van Faithless is het openingsnummer van 2018. Dat belooft!

Het regenachtige weer geeft het prille begin van het nieuwe jaar een extra bittere nasmaak. Maar het is het nieuws dat het niet goed gaat met Philippe zijn papa dat abrupt een einde maakt aan de precaire feestvreugde waarin we ons even mochten wanen.

2018 voorspelt niet veel goeds: We moeten voorbereid zijn op het ergste.

Tien januari zouden we meer weten na papa's onderzoeken en evaluatie. 

Mijn lieve schoonouders verlaten het eiland op twee januari richting Singapore.

We zijn terug met ons drieën.

We willen in de buurt van Ko Samui  blijven aangezien daar een internationale luchthaven is.
Maar Samui is peperduur.

Dus beslissen we naar het naburige eiland Ko Phangan te varen, om daar af te wachten hoe de situatie zal evolueren. De misselijkmakende situatie met Philippe zijn papa legt knopen in onze magen terwijl we onze bagage pakken. Zoals het er nu uitziet, zal dit onze laatste bestemming zijn van deze reis.

 

De boten zijn bijna allemaal volzet. Het is Full Moon Party op Phangan. Dat moet weer lukken.

Gelukkig kunnen we toch nog drie plaatjes bemachtigen voor de oversteek. Het was bevreemdend om, omringd door honderden jongeren in feeststemming, in een totaal andere state of mind te zijn.

De zee is een spiegel, rimpelloos. Het brengt een soort rust in de mentale storm die in onze hoofden raast. Met anderhalf uur vertraging gaan we aan boord. Lilou reist superflink mee!

 

Het is donker als we aankomen, maar desondanks voelen we onmiddellijk een andere vibe. Een kalmte komt over ons neer.

 

Koh Phangan is geen onbekende. Het is een oude liefde. Zowel Lien als ik hebben iets onverwoordbaar met dit eiland. Haar energie geeft ons een diepe, innerlijke rust. Twee jaar geleden, in Lien haar laatste maanden zwangerschap, hebben we hier het overlijden van mijn moeder vernomen, en hebben we hier haar aanwezigheid ongelooflijk sterk gevoeld.

 

We blijven positief denken, en hebben nu dagelijks contact met het thuisfront. Het weer is  gebeterd, en dat helpt wel de moeilijke, onzekere situatie waarin we ons bevinden te beleven. We blijven ons verblijf Ko Phangan verlengen....Gestrand op een eiland, maar wel het beste eiland!

 

We krijgen onverwacht bezoek. Michaël, Liens neefje is ook op rondreis in Zuid-Oost Azie, en hier kruisen onze wegen!

 

Het is ons tot hier toe niet gelukt te duiken. We hadden gehoopt op Ko Samui onder water te kunnen gaan. Nomi en Grampy zouden dan op Lilou kunnen letten. Maar gezien de ongunstige weersomstandigheden, hadden alle duikcentra hun deuren gesloten. 

De weergoden op Phangan deden het duikverlangen terug opflakkeren. Bij Blue Horizon, praten we met landgenoot Stéphan die onze noden begrijpt, en direct een babysit belt. Carine. We zullen morgen kennis met haar maken.

 

Redelijk positieve update over Philippe zijn  papa. Pancreas beter, maar lever is wel wat minder. We durven positief te denken en bidden voor een mirakel, en alleszins voor beterschap. We focussen ons op de duik die we gaan maken en bereiden ons mentaal voor. Angst is de grootste vijand. De dag van de duik mag die er absoluut niet zijn!

 

Vroeg in de ochtend, na een woelige nacht vol te verjagen demonen, gaan we gezond nerveus naar Carine met onze trouwe scooter.

 

Het was zowel voor moeder als dochter een moeilijk afscheid. Droog is het niet gebleven. Maar Carine heeft blijkbaar veel ervaring. Zeheeft haar hele knuffelleger opgetrommeld, en als milieuactiviste, heeft ze ook tal van dieren die ze vezorgd. Lilou mag straks de konijnen water geven!

Het laatste traantje wordt weggevoerd in het zeebriesje wanneer we aan de pier zijn aangekomen. Het is prachtig weer. De kapitein doet nog een dutje, we krijgen ontbijt en ondertussen de briefing.

​

Sail Rock, is onze Dive Spot voor vandaag.

Ons duikteam @ sea: Dive Master Maël, Buddy Lien en mezelf.

Na ons onderwaterwereldavontuur ligt Lilou bij aankomst bij Carine nog lustig te slapen. 

Het is goed geweest, het heeft deugd gedaan, het is ons toch gelukt!!

De volgende dagen is het vooral uitkijken naar 10 januari, voor de resultaten van Papa.

We luchten ons hart bij elkaar, uitkijkend over de zee, met  een glas in de hand. Wat is het leven kort! We moeten genieten van elke dag die ons gegeven is.

Papa's toestand lijkt te verbeteren.

De onderzoeken van tien januari bevestigen dat. De kanker is niet verbeterd, maar ook niet verslechterd. Zijn algemene toestand gaat ook de goede kant op. De ontsteking is verdwenen. Hij klinkt sterk en moedig aan telefoon, en met een voelbare warmte in zijn stem geeft hij ons zijn zegen voor het verder zetten van onze reis naar India.

Misschien is God toch niet dood.

Na het, gezien de omstandigheden, positief nieuws over papa, boeken we direct onze vluchten, want die zijn al veel verduurd. We kunnen Heleen het blijde nieuws melden, want dit betekend dat we elkaar alsnog zullen treffen in India.

In allerijl moeten we ons Indisch visum aanvragen. Het is niet zo gemakkelijk meer om een visum te verkrijgen. Ik heb een hele dag nodig om aanvragen voor ons drieën klaar te krijgen. Vooral de technische kant is tijdrovend: afmetingen foto, heel beperkte bestandsgrootte ervan, bestandsformaat, enz...

Binnen de 72uur zouden we weten of we al dan niet het land binnen mogen.

Het plan is als volgt:

Van Ko Phangan naar Ko Samui airport.

Van daar vliegen we naar Singapore omdat het via Singapore voordeliger vliegen is naar Kochi (India)

En rara, wie komt er vanuit Indonesië net aan in Singapore... juist, Nomi en Grampy. We meet again deel drie!Wil je graag onze tips lezen over Thailand, klik dan hier.

 

Singapore

​

We zullen Ko Phangan missen. Geëmotioneerd verlaten we het eiland, terug naar Ko Samui waar de luchthaven is. Dit is de allereerste vlucht van onze reis!

Met de boutique airline arriveren we in een andere wereld.

​​ 

De bevangen, betonnen jungle met  yuppies in afgemeten pakken, staat in schril contrast met waar we vandaan komen. Het is een eerste 'vleug' van het terug-naar-huis gevoel. De stad doet me aan Brussel denken. Singapore is een expat bubbel. Een plaats voor het grootste deel gestript van zijn culturele en geografische identiteit. Hier heerst het kapitalisme. 

Ik bekijk mijn foto's van het pure Cambodja en tranen rollen over mijn wangen. Mijn zonnebril kan mijn verdriet niet verbergen.

 

Onze kamer is een van de kleinste én de duurste die we gehad hebben op gans onze reis. Gelukkig is er een rooftopterras, waar we het claustrofobe gevoel die we binnen krijgen, van ons kunnen afschudden.

 

Nomi en Grampy hebben 12 uur in Singapore. We lunchen samen in Maxwell Food Hall wat echt een aanrader is om lokaal en lekker te eten.  Daarna wat shopping in China Town. Apero op het dakterras van ons hostel. Het laatste avondmaal in China Town. De taxi voert Nomi & Grampy mee. Tot in...België.

​​

Lilou staat op met koorts, dus plannen we geen buitenactiviteit. s' Avonds wagen we ons buiten om te eten in Bo Ca, een gezellig maar prijzig Portugees restaurant.

 

De volgende dag is Lilou's koorts gezakt. Op aanraden van een vriendin gaan we naar Gardens By The Bay.

Het is een mooi, modern en super kindvriendelijk park. De speeltuin met fonteinen was een openbaring voor ons drieën.

De expats komen hier duidelijk graag naartoe met hun koters. Helaas hadden wij geen badpakje mee voor Lilou. Dan maar in pamper.

Door het absorberend vermogen van die dingen, hing haar luier al snel tegen de grond. In haar blootje dan maar.

Enkele seconden later loopt er jonge medewerkster van het park in alle staten naar ons toe: Geen blote kinderen!! Begripvol verwijderen we Lilou van de speeltuin, en kleden we haar aan. Het is tijd om naar de luchthaven te gaan.

 

Lien is nerveus. Op haar visumaanvraag had ze namelijk ingevuld dat het haar eerste keer India was. De schrik om, omwille van deze onjuistheid, door de Indiase immigratie de toegang tot het land ontzegd te worden, zat er goed in.

Lilou is lastig. Er broedt iets. 

​

Thank you India

Kochi

Gespannen wachten we onze beurt af voor ons babbeltje met de immigratiebeambten. Hartelijk en met een glimlach krijgen we alle drie onze toegangsstempel in onze goedgevulde paspoorten.

 

Colbridge van de homestay staat ons buiten op te wachten. Tijdens de rit van ongeveer een uur komen we veel te weten over Kochi, Kerala, de welstand van het Zuiden, de groeiende ban van vlees vanuit de hindoe-georiënteerde regering en de weerstand van het overwegend christelijke Kochi.

 

Ik had niet verwacht om zoveel Kerken en rooms-katholieke invloeden te treffen in India. Een erfenis van de Portugese kolonisator. Dat Fernandes de meest voorkomende familienaam is in deze provincie, is veelzeggend denk ik.

 

Na een weinig verkwikkende eerste Indische nacht (Lilou werd midden in de nacht krijsend en met hoge koorts wakker) ontmoeten we Colbridges vrouw Shalini en hun zoontje Nathan. We krijgen in de eetkamer huisgemaakte lokale specialiteiten voorgeschoteld, soorten chutney, dahl en naan. Heerlijk!

Na het ontbijt maken we een wandeling naar het strand dat we na tien minuten via de hoofdbaan bereiken. Hoewel het zonnig en heel warm was nodigde het strand niet uit te zonnebaden. 

 

In de namiddag hebben we een late lunch in het Kashi Art Cafe.  De ober die ons bediende kent ons landje goed. Hij had in Brussel gewoond en gewerkt. Lilou is niet in 'haren haak'. Haar stuk chocoladecake moet ze zelfs niet.

 

Dichtbij Kashi is er een grote speeltuin. Toen we daar aankwamen was Lilou plots niet meer huilerig, hmm...

​​

Na alle glijbanen, schommels, wipplanken en draaimolens uitgetest te hebben, lukt het ons om ook een stukje langs de kade te lopen.

De catch of the day word onder veel bekijks aan wal gebracht, gewogen en verkocht. De oude Chinese visnetten zijn indrukwekkend.

​​

Alvorens we ons huiswaarts begeven, willen we nog een fles wijn en wat bier scoren voor onze traditionele apero. Alcohol koop je hier echter niet zomaar. Daarvoor moet je naar de Liquor Store gaan.

 

We vragen het aan de tuk tuk rijder, die ons vervolgens dropt voor een aftands gebouwtje. Achter de hoek staat een rij mannen met bloeddoorlopen ogen aan te schuiven voor een met tralies versterkt loket. Diegenen die hun marchandise reeds ontvangen, staken deze geniepig weg voor ze zich terug op de openbare weg begaven.

​

Na haar douche krijgt Lilou medicijntjes en haar melk. Met Winnie l'ourson op de tablet sluit ze haar dagje af.

Lien en ik nemen  een verdiende apero op ons terrasje. Ahhh, we zijn in India!

Morgen komt Heleen!

We zitten aan de ontbijttafel wanneer Heleen binnenwandelt. Onwerkelijk is het om elkaar hier terug te zien. Voor Heleen is het met de jetlag , zo mogelijk nog meer zo.

 

Alsof we in een collectieve droom zitten, praten we wat bij op de 'terrain de jeu'.

Na een siesta gaan we koffie drinken in Kashi Art Cafe, en eten we pizza in David Hall Art Cafe. Afluiten doen we volgens de voorschriften: met een glas bier en een glas wijn op ons terrasje.

 

De volgende avond gaan we naar een Katakali optreden: Een traditionele kunstvorm van gedanst theater. De moeite waard!

​​

Fort Kochi en omgeving bezoek je gemakkelijk per tuk tuk. Iedereen hier biedt een rondrit aan met de highlights: De Chinese visnetten, het joods kwartier, het hollandse kerkhof, de Sint-Franciscus kerk van Fort Kochi met het originele graf van Vasco da Gama, een wasbar avant la lettre en de specerijenmarkt.

​​

Munnar

 

We verlaten Fort Kochi en trekken de bergen in richting Munnar. Er is een staking aangekondigd voor morgen, dus onze chauffeur dringt erop aan vandaag 'dingen' te doen. Morgen mogen er namelijk geen auto's rijden. Een beetje vreemd, gezien we de chauffeur voor drie dagen ingehuurd hebben, maar goed.

Zodoende verzeilen we bij een Ayurvedische kruidentuin, met een ayurvedische apotheek. Het jonge meisje dat ons een rondleiding geeft in de kruidentuin spreekt helaas een onverstaanbare variant van het Engels. Hilarisch!

Daarna worden we naar de apotheek geleid. We mogen plaatsnemen aan een van de vele tafels waarachter een apotheker aan zijn of haar haar verkooppraatje begint. Ik kom met een wondermiddel tegen mijn schouderpijn, en een fles cocosolie buiten.

 

​

Na vele kronkelige baantjes bereiken we onze slaapplaats. Bij maanlicht smeden we de plannen voor de volgende dagen. Morgen gaan we alvast op trekking (er rijden geen auto's, weet je wel).

De trekking is leuk, en de gids compleet gestoord! We lachen ons kreupel! Ons parcours loopt doorheen thee-, koffie-, peper-, en andere plantages.

 

In een naburig dorp willen we treintickets kopen om naar Goa te gaan. Want na Munnar dropt onze chauffeur ons in Allepey (Alappuzha) van waar wij de trein willen nemen naar Goa.

Hoogst interessant te zien hoe ons hoofdschuddend, met een glimlach, foutieve informatie werd verstrekt. Deze treinverbinding zou niet eens bestaan volgens hen. Ze konden het wel niet verifiëren , want het internet werkte (gedurende onze aanwezigheid) niet.

 

Gezien in de homestay, de gastheer geen avondmaal voor ons voorzien had, mengden we ons in de couleur local van het dichtstbijzijnde gehucht. This is the real deal! 

 

Alleppey, Backwaters

​

We vertrekken in alle vroegte. Voor we de homestay verlaten sturen we snel foto's van onze paspoorten door naar Colbridge via de (onstabiele) wifi. Die laatste is het gelukt om onze treintickets te regelen naar Goa!

 

Ik moet eerlijk zijn, we hebben al heel wat minder goede chauffeurs gehad, maar Siddick wint de hoofdprijs. Zijn rijstijl komt neer op: hard optrekken, aan hoge snelheid bumperkleven, levensgevaarlijk inhalen, en dan bruusk remmen, en dan alles weer van voor af aan! Als in een vluchtpoging voor een of ander onzichtbaar gevaar.

Je moet weten dat de weg van Munnar naar Alleppey een aaneenschakeling van bochten is, in de bergen, optrekken remmen, optrekken remmen, optrekken remmen,...

De gevolgen laten zich raden: Heleen en Lien zien bleek van misselijkheid, Lilou moet ocharme tot driemaal toe overgeven, en ik probeer hard alles binnen te houden. Na enkele obligate kotsstops, en onze herhaaldelijke  vraag om rustiger te rijden, lijkt het tot Siddick een beetje door te dringen. Na vijf minuten is hij het weer vergeten.

 

De bochten veranderen langzamerhand in rechte wegen, de situatie is onder controle. We naderen Alleppey. Nog nooit was ik zo blij om uit een auto te stappen!! Siddick, de goede man, vraagt of we een review willen schrijven op tripadvisor. "Natuurlijk", zeggen we, maar deze keer is het misschien beter dat we dit niet doen.

 

Onze houseboat is prachtig! We zijn onder de indruk. We worden verwelkomt, krijgen een drankje, een briefing, en dan zijn we weg! Hoe mooi is het hier!

​​

Tegen de avond meren we aan bij een mini-markt waar we gambas, vis, enz... kunnen inkopen voor ons avondmaal.

​​

De nacht heeft niet de verkwikking gebracht die we verwacht hadden. Niemand heeft echt goed geslapen, Lilou had 39,5 graden koorts.

Eenmaal terug aan land vragen we een tuk tuk om ons naar het hospitaal van Alleppey te brengen.

 

We laten onze backpacks achter aan de ingang. Iedereen is hier supervriendelijk, behulpzaam en begroet ons met een glimlach. We hoeven niet te wachten (Fast Track). Ze geven Lilou een koortswerende siroop. We moeten even wachten, en wanneer de temperatuur gezakt is mogen we gaan. We krijgen antibiotica voorgeschreven, hoewel het een virale infectie zou zijn. 150 rupi (1,70 euro) voor de consultatie. Lilou heeft zelfs een patiëntenkaart van het hospitaal nu.

 

Vanavond nemen we, als alles goed gaat met Lilou, de nachttrein naar Goa. We willen een kamer voor de dag vinden, zodat Liloutje kan rusten, en wij internet toegang hebben. De bootmanager had ons een adres gegeven. Na eerste iets bij het strand gecheckt te hebben, gaan we erheen.

 

Keralite homestay

We zijn de enige gasten in de prachtige koloniale villa van Ellis. We kunnen hier de hele dag blijven. Ik leg Lilou in bed terwijl de vrouwen iets te eten gaan zoeken. De koorts blijft komen en gaan. Lien en ik worden toch wat nerveus voor de trein vanavond. Ook het feit dat er op onze tickets "3th class" staat, stelt ons niet gerust. We dubbelchecken bij Colbridge of hij toch zeker eerste klas tickets heeft gekocht, zoals we uitdrukkelijk hadden gevraagd. Hij bevestigd dit voor de tweede keer.

​​Voor zonsondergang wandelen we naar het strand (10 min volgens Ellis, maar doe alles maar x2 in India).

Terug bij Ellis krijgen we nog een cheese toast geserveerd terwijl we enkele hoofdstukken van haar levensverhaal mogen aanhoren.

​

Het was nog even spannend om een tuk tuk te vinden nu de avond was gevallen, maar we komen  op tijd In het station aan. De trein heeft vertraging.

Aan het loket laat ik onze tickets zien, en wat blijkt? Het zijn toch 3de klas tickets! Lien staat met tranen in de ogen, en wil de trein niet nemen omdat ze zich zorgen maakt over Lilou.

Ik kan Lien overtuigen om onze wagon eerst te bekijken. Als het echt niet te doen is, dan stappen we de volgende halte uit, en nemen we een taxi naar Colbridge.

​​Daar staan we dan, 's avonds laat in een klein Indisch stationnetje, gespannen de komst van de nachttrein af te wachten, als varkens die naar het slachthuis zouden gebracht worden.

 

Eénmaal in de trein lijkt het allemaal wel mee te vallen. We hebben al heel wat smerigere treinen genomen de laatste maanden. De medepassagiers zijn supervriendelijk. Lilou's koorts is gezakt. We kunnen met een gerust hart slapen.

 

Patnem, Goa

​​

s' Ochtends maakt Lilou terug koorts...In Madgaon (Goa) nemen we een pre-paid taxi naar Patnem (Palm tree Ayurvedic). We droppen onze backpacks en Lien en ik gaan direct verder op zoek naar een dokter. Na wat rondvragen weten we de lokale pediater te vinden. We beginnen de ziekenhuizen in India te kennen... We moeten een tijdje wachten, geen fast track hier.

De dokter is er gerust in; Lilou is playfull. We hoeven ons geen zorgen te maken. Hij schrijft een andere siroop voor, en met 500 rupies is de zaak gesloten.

​​In Patnem gaan we eerst koffie drinken en toast eten. Lilou voelt zich duidelijk beter. We leren Aviv,  zijn vrouw Gilli en hun zoontje Oia kennen. Ze komen uit Israël. Ook zij stellen ons gerust i.v.m. de koorts.

​​Lilou doet een late dut, dus nemen we een apero op het strand in shifts met een Bira.

​​

Palolem, Goa

 

Na ons ontbijt in Patnem verkassen we naar Fernandes bungalows in Palolem. Basic maar okay hutjes.

In Goa heb je heel veel verschillende soorten stranden. Stranden met alleen maar Indiers, andere met alleen maar Russen, of Israëli, enz... Palolem is, dixit onze tuktuk driver: " ...for Europeans. They want to see the sunrise and the sunset, sit back, relax and read a book."

 

Het is een mooi, groot strand. Filmliefhebbers weten dat de openingsscène van 'the Born Supremacy' hier gefilmd is.

​​

Op het einde van het strand, achter de rotsen is een zalige beach bar. We leren er een brits koppel kennen. Ze weten ons te vertellen dat er over twee dagen een Super-blauwe-bloedmaan te zien is. Dat is de combinatie van een blauwe maan en een maansverduistering op het moment dat de maan het dichtst bij de aarde staat. In het noordwestelijk halfrond is dat geleden van 31 maart 1866.  We spreken af in de beach bar om dit uitzonderlijke fenomeen, vergezeld van bonkende beats, gade te slaan.

 

Dolfijnen

​

Om het strandleven even te doorbreken boeken we bij een lokaal vissertje een dolfijntrip. Helaas is Lien op de dag zelf te ziek om op te staan. Ze heeft ook hoge koorts en voelt zich een slappe vod.

​​Samen met Heleen vertrekken we richting open zee. Niet veel later spotten we andere visserssloepen. Hun aanwezigheid wijst op dolfijnen. Veel krijgen we er niet te zien. Als we twee, drie vinnen gezien hebben, vraagt een van de mannetjes aan boord of het "goed" is. Ik knik instemmend, en we zetten koers naar het vaste land, via Butterfly beach en honneymoon beach. Veel weet onze 'gids' ons er niet over te vertellen. Toch een beetje een magere tour.

​​Omdat ondertussen iedereen van het reisgezelschap ten prooi is gevallen aan een hardnekkig virus, ga ik op pad om medicijnen.

De apotheek is ver hiervandaan, dus een tuktuk is aangewezen. Op het boodschappenlijstje : neusspray, hoestsiroop, paracetamol, keelpastilles,...

Ik heb er die avond een paar mensen gelukkig mee kunnen maken.

 

Heleen reist bijna terug naar Belgie, maar gaat nog met ons tot Arambol, het meest Noordelijke strand van Goa. Het nieuwe hippiestrand.

​

Arambol, Goa

 

Arambol is helemaal anders dan Palolem of Patnem. Veel meer jonge mensen, maar evengoed oudere hippies. Alles gaat er hier veel losser aan toe!

Muziekoptredens, vuurshows, marktjes met juwelen, kleurrijke verkopers, ...  en een non-stop stroom van mensen die het strand bewandelen. Het lijkt hier nog het meest op een zomerfestival. Wat een heerlijke afwisseling! Het maakt het afscheid voor Heleen niet makkelijker.

​​We slapen in een heel leuk hostel, eigenlijk een yoga centrum. We zijn wel de enige niet-Russen. De werknemers zijn Russisch, de gasten zijn Russich en de zelfs alle schriftelijke communicatie is in het Russisch. Het Russische blijkt zich niet enkel tot ons hostel te beperken, ook in de vele bars en restaurants zijn het merendeel van de bezoekers onderdanen van de heer Poetin.

Dasha, de manager is erg behulpzaam, en vriendelijk. Lien heeft ook  yoga met haar.

 

​​ Lilou doet haar siësta's op het strand, terwijl de ene na de andere verkoper ons iets probeert te verkopen. Als ze zien dat je bij één iets koopt, komen ze allemaal op je af. 

​​ Lilou kan het niet veel schelen. Ze zegt als een volleerde "non merci" terwijl ze met haar hand wuift.

Ijsjes daarentegen....

​​ `s Avonds eten we bij Resto Fellini: heerlijke pizza's en prachtig live optreden van solo gitarist!

 

​​De laatse dag gaan we nog even inkopen doen in het hart van Arambol. Schommelstoel, hangmat,... Daarna nemen we afscheid van onze indische vrienden Deepack (People), Raoul, Kritik en Ryan (Maria 99). To Panjim!

​

​​Panjim, Goa

​Van onze Britse vrienden hadden we de tip gekregen om enkele dagen in the backyard in Olalim te verblijven. Helaas was er maar plaats vrij voor onze laatste nacht. Dus beslisten we reeds op weg te gaan en een nacht in Panjim te slapen. Panjim is een mooi en gezellig stadje. De Portugese erfenis is hier heel erg goed bewaard gebleven.

​

​​​​​​​​

​Olalim, Goa

​

We hadden geen betere afsluiter van deze reis kunnen indenken dan The  Backyard waar we met véél geluk een etmaal hebben mogen doorbrengen.

Gezellig babbelen met de andere gasten tijdens een home cooked meal, fietsen doorheen het indische platteland met oude huizen in prachtige kleuren en kajakken bij valavond.

Stilte en rust voor de terugkeer naar hectische leven in België. Vanavond vliegen we naar Mumbai, en vannacht nemen we het vliegtuig naar Parijs.

​​Verstillen, reflecteren en voorbereiden voor de terugkeer naar huis. Maar 'thuis' ben ik al. Ik ben het laatste half jaar de hele tijd 'thuis' geweest. 'Thuis' is Lien en Lilou, dat is nog nooit zo duidelijk geweest.

Mijn dank gaat in de eerste plaats naar hen toe, om dit ongelooflijk, onvoorstelbaar zot avontuur samen te dromen, te concretiseren, en tot het uiterste te beleven!

​Onze grootste dank aan allen en iedereen die deze droom op een of andere manier mee heeft helpen realiseren!

 

Deze reis heeft ons diep vanbinnen, ingrijpend veranderd. We kunnen het iedereen aanraden. Dankbaar groet ik u met de woorden:

 

                                                     Travel is the only thing you buy that makes you richer.

 

​

i